O debuxante coruñés Miguelanxo Prado presentará esta tarde, a partir das 19.30 horas na Coruña, o seu último traballo, Papeles Dispersos II, en Alita Cómics (Orzán, 94). Premio Nacional en 2013, Prado leva á súa cidade unha obra na que dá espazo a todos eses debuxos que frecuentemente quedan esquecidos en cadernos e caixóns.

-A serie Papeles Dispersos

-Si, son cousas que normalmente quedan nun caixón, que coñecen os máis íntimos... Eu son un apaixonado do debuxo natural e compulsivo, por puro vicio e diversión. No autobús, de viaxe... Fíxome en alguén por calquera cuestión e logo recupero esa lembranza e debúxoo, pero normalmente a cousa non vai máis alá, queda nos meus cadernos. Isto vai para todo aquel que quere saber algo máis do que está nos traballos habituais, que vai descubrir matices que habitualmente quedan ocultos.

-E nunca se converten eses deseños en personaxes das súas historias?

-Poucas veces pasa, xa teño reflexionado sobre iso. O máis salientable quizais sexa un deseño que fixen nun mantel dun restaurante cun cetáceo e un tipo flotando diante del. Foi semiautomático, sen pensalo, e logo tiven a intuición de que aí había algo. Foi a semente de De Profundis, do filme. Desde hai un par de anos estou en Facebook, e ás veces collo algún destes personaxes e pregunto: 'Que vos parece?'. E saen cousas que un nunca chegaría a concebir.

-Ten dito que o estimula lanzarse a debuxar sen saber cal será o resultado. Como se explica esa sensación?

-Non se pode explicar, iso é o marabilloso. Moitas veces son eu o primeiro sorprendido. Sempre digo que a arte é algo que se achega ao místico e ao sagrado, pero dentro do estudo. Fóra, é moi perigoso pensar que é diferente a facer pan, a levar unha tenda ou a coidar gando. Pero cando tes que explicar esa conexión... é difícil facelo sen caer no místico, aínda que haxa compoñentes neurolóxicos e musculares que o definan. É como se nos explicaran que as cousas que fai Messi as fai con eses músculos e esas neuronas que temos todos.

-Neses comentarios retranqueiros cos que acompaña moitos dos debuxos hai algo das Cousas

-Xa me gustaría a min chegar a ese nivel de contundencia. Claro que é unha referencia, pero eu quero pensar, por non sentirme demasiado humillado, que no seu caso ese debuxo e ese texto tan certeiros son froito dun certo proceso de traballo. Explicar cousas tan complexas con dúas frases está ao alcance de moi poucos. Se lle saía así de primeiras apaga e vámonos. Témome que isto é máis modesto, que simplemente fai partícipe ao lector de como eu vexo as situacións, que é un certo contexto e unha pequena reflexión. Se un día chego a ese nivel de certeza con sentenzas tan afinadas, botarei foguetes (risos).

-E logo dálle ao máis cotiá un halo especial. Realismo máxico?

-Non sei como calificalo, pero unha porcentaxe inmensa do meu xeito de concebir as historias, de encarar e construír ese mundo, está moi influenciado por Cunqueiro, desde logo, ou García Márquez. Trátase de convertir o cotiá, o que está na túa contorna, en materia fabulable. E pode ter máis forza que a maior das fantasías. Ademais, eu creo que deberíamos aspirar, a partir das nosas propostas, desde as nosas raíces e a nosa contorna, a interesar a lectores de culturas moi distantes e diversas.

-Os autores galegos están a acadar premios importantes. É o mellor momento do noso cómic?

-Si, é indiscutible, en cantidade e en calidade. E temos tanto homes como mulleres, o que marca unha diferenza. É unha idade de ouro, a mágoa é que non haxa un reflexo a outros niveis, como o educativo ou o formativo.

-Cre que nos planos educativos debería ter cabida a banda deseñada?

-Claro. Se algún ámbito queda por mellorar é o institucional e a Administración, tanto na visibilidade do noso traballo como no ensino. Medramos sen planificación, con proxectos como o Xabarín ou o Golfiño, e a colleita que temos hoxe en boa medida é froito diso. Imaxina se no plano de lecturas da ESO ou do Bacharelato se incluísen un par de libros de cómic ben escollidos... Normalizaríamos a situación e romperíamos moitos esterotipos.

-Vostede trata as cidades como personaxes en si. Cal podería ser A Coruña?

-Coa Coruña tiven unha relación curiosa, cunha etapa de claro desamor. Sentíame incómodo, non atopaba o meu sitio, e acabei por fuxir dela. Pero logo volvín conectar coa cidade a través do piso que mantemos na zona de Monte Alto, no entorno da Torre de Hércules. Teño relación coa Coruña marítima, con esa Coruña que aínda conserva un espírito de rúa. E funme renamorando, até o punto de que preciso a proximidade deses espazos: do mar, da cidade vella... Ao final iso é o que aflora nos meus traballos, sen dúbida.