A nova sesión do ciclo A creación literaria e os seus autores. Encontros con escritores, organizado polo Centro de Formación e Recursos da Coruña na UNED, acollerá mañá ás 18.30 horas a dúas figuras da literatura galega: Francisco Fernández Naval e Antón Riveiro Coello. O segundo deles, un dos narradores máis premiados durante a década pasada, vén de publicar o seu último relato, A ferida do vento, unha obra sobre o paso da infancia a mocidade que retrata, ao mesmo tempo, a unha serie de personaxes extravagantes de Xinzo de Limia, a súa vila natal.

-Que historia conta A ferida do vento?

-A ferida do vento é un libro que me encargou Carlos Casares en 2001, cando estivemos presentando un libro meu en Santiago. Como el era de Xinzo e eu tamén, empezamos a falar dos toliños da súa época e da miña, e díxenlle que levaba un rexistro de todos eses seres extravagantes, e que tiña a idea de escribir un libro de relatos con eles. Como lle pareceu unha idea fantástica, comprometinme a escribilo. Pero logo non lle vin xeito. Ademais, como Carlos morreu, esquecinme. Non obstante, en 2014, retomei a idea, e decidín escribir a novela contando o meu paso da infancia á adolescencia, homenaxeando de paso á miña vila, a Carlos e a súa obra narrativa. Para iso, contei como o protagonista se atopa ante cousas como a morte, a soedade, os primeiros amores e fracasos? e concentrei a transición que lle provocou nun período dunha semana.

-E nunha semana pódese resumir o paso dunha persoa de neno a adulto?

-Neste caso si, porque prodúcense feitos contundentes como a descuberta da morte dun ser querido, a primeira experiencia no amor, a sensación de estar só no mundo? Ese proceso ás veces é máis breve e ás veces máis longo, pero neste caso está concentrado porque nese tempo producíronse feitos que fan cambiar a un rapaz.

-Pasaron varios anos desde a súa mocidade. Cre que logrou un retrato fiel desa transición, ou o tempo fixo que esquecese algo polo camiño?

-Está claro que esta é unha reconstrución inventada. Moitas veces lembramos a atmosfera, experiencias concretas? pero tamén hai unha parte moi importante da imaxinación coa que imos cubrindo outros espazos. Ademais, a propia palabra xa é un disfraz, e cando escribimos sobre algo nunca estamos a contar realmente a verdade. Ao final, a literatura non deixa de ser unha mentira asumida por todos, todos sabemos que o que nos están contando nun libro non pode ser verdade de todo. Pero iso a quen lle importa se a historia está ben contada?

-E que é ese "rexistro de tolos" do que falaba? O tiña escrito?

-Coñecín a persoas que si tiñan un rexistro desas persoas. Eu sempre tiven certa atracción por ese tipo de xente porque nesa época representaban a máxima expresión da liberdade. Eran persoas que andaban todo o día na rúa, coa imaxinación desatada. Agora todo o mundo é máis ou menos uniforme, e non hai esas personaxes memorables de antes, esas persoas distintivas.

-Cal delas foi a que máis lle marcou?

-Buf, en Xinzo había moitas. Un era un home que sempre andaba dicindo que loitara en moitas batallas, ata en guerras que non vivira porque non nacera. Era moi franquista, andaba sempre nunha moto con bandeiras españolas, era un forofo de Fraga? pero as veces que falei con el sempre me pareceu unha persoa entrañable. Ademais, era un home que estaba toliño por unha veciña nosa, que a pobre xa non sabía como escorrentalo, e sempre estaba fronte a súa casa tratando de conquistala. Outro, que ten máis protagonismo na novela, cría que era policía da secreta. Tiña unha insignia de shérif e un cinto que lle regalara un garda civil retirado, e moitas veces viña axudar ao meu pai, que era policía municipal. Eran persoas entrañables.

-Di que a imaxinación ten relación coa tolemia. A escritura tamén?

-Si, o de escribir ten algo de delirante, porque acabas incorporando vidas que non son a túa. Pero a min non me importa, porque teño a sensación de ter vivido máis cousas. É delirante porque acabas convertido en personaxe de ficción, pero tamén é interesante. Penso que o mundo artístico ten que ter algo de delirio, porque se non non sería arte.