A escritora coruñesa María Canosa engade a súa extensa listaxe de literatura infantil e xuvenil a obra Muriel, que presentará esta tarde en Moito Conto ás 19.00 horas. A historia, gañadora este ano do Premio Merlín, adéntrase cunha mestura de realidade e fantasía no proceso de perda familiar na infancia, a través dos ollos dun neno que enfronta a morte da súa avoa.

- Catro anos sendo finalista do Premio Merlín, e finalmente o logrou.

-É unha satisfacción tremenda. Para min significaba moitísimo, porque levaba varios anos estando ás portas e foi como quitarme esa espiña. Iso por unha parte. Pola outra, é que hai xente á que admiro moito que foi galardoada con el. Chegar a acadar o mesmo ca ela é case como un soño.

- Recoñécese o suficiente a literatura infantil?

-A min dóeme moito o pouco recoñecemento que se lle da e que se infravalore. Aínda é considerada como unha literatura de orde menor. Eu son moi teimuda en pedir sempre que se lle quite a etiqueta. Escribir para rapaces é unha responsabilidade enorme, estamos escribindo para o noso futuro, pero non está valorado.

- Desta vez escribiu para eles unha obra intimista. Disque de 'espir os sentimentos'.

-Mais que de espir os sentimentos, é unha obra de valorar os sentimentos que teñen os rapaces. Ás veces pensamos que só pensan en xogar e divertirse, é teñen un fondo tremendo. Esta é un neno que ten unha perda na súa vida, a súa avoa, e que o sinte moitísimo. É a primeira vez que se enfronta a esa situación, e ten que aprender a encarala. Eu o que quero é que a xente non tome á lixeira os sentimentos dos cativos. Gustaríame que valoraran a tristura que poden sentir os nenos e da que ás veces nin nos decatamos. Dise 'xa lle pasará', pois ao mellor non lle pasa! E eu creo que a Muriel esa perda non lle vai pasar na vida. O que acontece é que aprende a sacar en finanzas o que aprendeu da súa avoa.

- Como abordou un tema tan complexo como é o da perda na infancia?

-Eu non o vexo tan complexo. Ademais, un nunca sabe cando vai deixar de ser neno. Meu avó morreu cando eu tiña trinta e pico anos, e miña madriña, que era como a miña avoa, fai un par de anos. E foi realmente cando eu deixei de ser unha nena. Non tiña nove nin dez, tiña trinta e pico, pero fáltache ese referente da infancia, esas persoas para as que sempre seremos os seus nenos. Un pensa que a esas idades xa está preparado, pero...

- Para iso nunca se está.

-Claro. Entón pensei en que eu aínda seguía sendo esa nena, que seguía necesitándoos, e que só deixara de ser nena unha vez que me faltaran eles. Pensando un pouco niso, convertinme en Muriel, e intentei contalo para os pequenos, porque sempre me pareceu importante non encher os contos de irrealidades.

- Unha das realidades é a importancia dos avós, cada vez con maior peso no coidado dos nenos.

-Parecíame moi importante salientar esa relación entre netos e avós. Son imprescindibles. No meu caso polo menos. Non podería facer nin a décima parte do que fago se non fose por eles. É unha homenaxe para eles, para os que están e para os que se foron.

- Pero non quería ser moralista. É difícil non caer na ensinanza moral cando se escribe para un público infantil?

-Eu intento fuxir dos tópicos moralistas. Non quero que os meus libros sexan fábulas, pero si é certo que non podo evitar facer fincapé en certos valores nos que creo. Pero non é o meu fin último. Eu quero que os nenos aprendan, o pasen ben? E sexan críticos, sobre todo. Que se fagan preguntas.

- Despois de gañar o Merlín, terá mais presión á hora de publicar a seguinte historia?

-Para publicar eu non teño presión nunca, escribo as cousas que me gustan e logo se as publican, feliz, e se non as publican, hai que seguir aprendendo. O que si é certo é que teño un pouco máis de presión con este libro. Agora que está na rúa, e é Premio Merlín? O xurado considerou que o merecía pero, e os lectores? E a crítica? Estou nesa fase de agardar, cos dedos cruzados, que o resto de obxectivos aos que tamén vai dirixido o vexan merecente deste premio.