Mayra comezou a súa carreira sendo unha adolescente nun momento no que había bastante axitación musical no seu Cabo Verde natal. "Non sei se os músicos que coincidimos daquela chegamos a representar certamente un movemento, pero cando principiei a facer concertos coincidiu cun momento de gran efervescencia musical no país". Dende aqueles primeiros concertos ata a saída do primeiro álbum pasaron seis anos.

-No seu debut chamou a atención que botase man doutras influencias musicais que non eran caboverdianas.

-Nos comezos a miña proposta causou certa estrañeza por facer algo diferente, que tendo o seu alicerce na raíz recorría tamén a influencias doutros estilos musicais alleos a Cabo Verde. Esa etapa creo que xa está superada e o público sabe que eu teño unha visión cosmopolita. O seguinte paso musical que vou dar quizais sexa máis radical, de ruptura, e xa veremos finalmente que opina a xente.

-Pero coa súa biografía, naceu circunstancialmente en Cuba e viviu en Cabo Verde, Senegal, Angola, Alemaña e nos últimos anos en París, o normal é que abranga estilos diferentes. Que lle aportou esa vida tan viaxeira?

-Comecei a viaxar aos seis anos e non parei de facelo dende aquela. Resúltame enriquecedor coller as maletas e ir dun lado a outro. En Franza existe unha política cultural moi forte e eu teño cultura francófona por estudar nunha escola francesa. París é un lugar de moitos encontros. Para que un caboverdiano teña unha carreira internacional importante é necesario vivir no estranxeiro e para min iso non é un sacrificio, xa que estou afeita a moverme. Logo sempre teño a necesidade de pasar algún tempo do ano en Cabo Verde. A vida é moi diferente nunha gran cidade, onde aprezo o anonimato, a facelo na capital da miña nación, onde saúdo a moita xente, pero a visita dáme sempre moitas forzas. Respecto a Francia é a primeira vez que fico tanto tempo nun país e xa estou a pensar nun novo destino.

-Que nos pode indicar do estado do folclore en Cabo Verde?

-O noso folclore é moi rico e, malia ser unha nación pequena, dunha illa a outra existen diferencias e cousas que non se coñecen máis que no lugar no que se interpretan. E non todo é morna e ritmos tranquilos, os que popularizou Cesária Évora, tamén hai lugar para os temas alegres.

-Aposta polo crioulo para interpretar as súas letras.

-Non é feito como unha aposta por unha lingua, senón que é o idioma natural para expresar o meu canto. É que non é algo pensado, xa que que sae así, con naturalidade, en canto me poño a interpretar as miñas pezas. Se cadra un bolero o cantaría en español, e canto nun momento determinado noutros idiomas, pero o repertorio de raíz leva directamente ao crioulo.

-Que tal se lle dá o proceso de compoñer pezas?

-Compoño esporadicamente, pero teño pouco tempo e precísase disciplina e moito exercicio para poñerse a elaborar temas. Cando sinto que saen ao meu gusto faime feliz. Encántame interpretar a música doutros artistas, que a sinto como miña en canto decido incorporala ao repertorio. Cada compositor ten o seu ADN característico e resulta difícil non repetirse. Hai poucos que teñan esa capacidade, Chico Buarque é un deles, pero eu estou a anos luz de poder facer iso.

-Como valora o recoñecemento da BBC ao seu debut?

-Axuda bastante e senta moi ben sentirse recoñecida e premiada. Ese premio serviu para situarse no eido musical e ofrece notoriedade.

-O segundo álbum é moito máis elaborado.

-Era o que me pedía o corpo, unha necesidade natural. Quería algo máis sofisticado e pensado. A ópera prima foi elaborada máis rápido e agora quería ofrecerme un disco de princesa.