Ela levaba nos ollos/ un pálpito de seres e de voces;/ o intenso silencio da noite/ pesáballe nos brazos e nas tempas.../ Como quen sempre está a soñar/ e non acorda.

Los versos fueron firmados por un muy joven Eusebio Lorenzo Baleirón para su libro A morte presentida. Fue su tercer poemario. El escritor no llegó a verlo publicado. En su póquer personal contra un cáncer, las células sanas de su cuerpo claudicaron a las malignas cuando tenía 24 años. Ahora, habría cumplido los 50. Con motivo de este aniversario, la Asociación de Escritoras e Escritores de Galicia (AELG) le ofreció ayer un homenaje donde autores y familiares se mostraron a favor de intentar que la Real Academia Galega le dedique el Día das Letras Galegas.

No sería el primer intento. Pocos años atrás, se movieron fichas sin conseguir el objetivo. "A sociedade galega tiña que coñecelo máis a fondo. Somos moitos os que cremos que algún día a Real Academia Galega ten que ser sensible ás nosas peticións e adicarlle un 17 de maio.

Eusebio é unha figura capital nos anos 80 e merece ese tributo de gratitude por unha obra marabillosa e non falo dende a amizade senón dende a obxectividade", explica el profesor Román Raña, también amigo del poeta.

Raña -que conoció a Eusebio en la facultad de Filoloxía Hispánica cuando se encontraba en la Praza de Mazarelos de Compostela- justifica la petición:"Ten versos magnificamente medidos, cunha precisión musical extraordinaria. Foi un espléndido poeta, cun dominio magnífico da lingua. Morreu inda máis novo que Manuel Antonio. A mellor homenaxe é le-la súa poesía".

Só unha cantiga abonda. Unha lingua/ de discursos tristes/ tecedeira de mares/ aproxima os silencios/ E vou, na espiral do tempo transcurrido/ deixando pegadas de sopor no andado. (fragmento de Alteridade, no libro Gramática do silencio.

Fue la pasión por la poesía, la devoción por la lectura y su impresionante memoria lo que despertó en Raña la admiración por Eusebio. "Entre aula e aula, nos corredores da facultade, recitaba versos. Sempre me impresionou a súa viveza na ollada, a enerxía no seu carácter", añade.

Para Raña y, también para muchos lectores, la comparación con Lois Pereiro resulta obligada. "A figura de Eusebio Lorenzo era máis discreta cá de Pereiro pero non son tan distantes as obras dun e doutro. A morte está presente en ambas pero nos versos de Eusebio é máis pudorosa. El non explica tan abertamente o que lle pasa, deducímolo polas metáforas".

Su hermano Manuel Lorenzo Baleirón -ganador junto a su hija María del premio Xerais de narrativa este año por Tonas de laranxa- reconoce que "se xa é unha honra que lle poñan unha placa na casa de Dodro, sería un orgullo que lle adicaran o 17 de maio. Pero as cousas teñen o seu tempo. O Día das Letras Galegas para Eusebio virá ó seu tempo, sen présas".

Mientras, se prepara un libro que recogerá 25 poemas suyos y de los autores galardonados con elPremio Eusebio Lorenzo que cumple 25 años.