"As historias están en todas partes.... As ideas non se esgotan, iso é imposible". Agustín Fernández Paz (Vilalba-Lugo, 1947) non só era un xenio descubríndoas, senón que sabía consentir as palabras con delicadeza de ourive para crear historias inesquecibles. O escritor máis premiado e prolífico da literatura infantil e xuvenil galega -con máis de medio centenar de libros publicados- e tamén un dos máis combativos e dos máis queridos, morreu onte ás 7 da mañá, aos 69 anos, na súa casa de Vigo. Toda unha xeración de nenos e mozos que lían con entusiasmo cada novidade do autor, de profesores que atoparon nas súas obras unha magnífica ferramenta para fomentar a lectura en galego e de escritores para os que foi un referente e un amigo xeneroso están de loito.

Agustín comezou a ler moi pequeno, animado por un pai, carpinteiro e músico, "vicioso da lectura, metíache as ganas de ler co entusiasmo co que contaba as historias", lembraba o autor. Un entusiasmo que, sen dúbida, el tamén soubo transmitir aos seus millóns de lectores.

A pesar da enfermidade que sufriu durante os últimos anos, Fernández Paz non deixou de escribir ata o último momento. No seu último libro, A neve interminable, publicado hai pouco máis dun ano, exploraba de novo o misterio e o medo, como fixo fai vinte anos con Cartas de inverno, un dos seus libros máis exitosos.

Hoxe, ás 19.00 horas, celébrase un acto na súa memoria no tanatorio de Pereiró.

Entre os numerosos premios que recolleu o autor destacan o Lazarillo por Contos de palabras (1990), o Edebé de literatura xuvenil por Trece anos de Branca (1994), o Rañolas ao mellor libro xuvenil por Cartas de inverno (1995) ou o Frei Martiño Sarmiento por Corredores de Sombra (2006). Fai nove anos, Ou único que queda é ou amor alzouse co Premio Nacional de literatura infantil e xuvenil, Premio Neira Vilas da AGE, Premio da AELG e Premio Frei Martiño Sarmiento, cos que se converteu na obra máis galardoada da súa carreira profesional.

Pero os seus recoñecementos transcenderon as fronteiras españolas. Estivo nomeado en catro ocasiones ao Astrid Lindgren Memorial; en 2011 recibiu ou Premio Iberoamericano SM de Literatura Infantil e Xuvenil e foi escollido pola OEPLI como ou candidato español ao Premio Andersen 2012. O ano pasado, a Asociación de Escritores en Lingua Galega (AELG) propúxoo para o Premio Nobel de Literatura. "Recíboo como unha mostra de agarimo pero sabendo que nunca irei a Estocolmo para o baile", dicía riseiro na última entrevista, hai pouco máis dun ano.

O seu compromiso coa lingua galega levoulle a rexeitar en 2010 o Premio dá Cultura Galega concedido polo goberno autonómico do PP. Uns meses antes, pediu publicamente ao presidente da Xunta de Galicia, Alberto Núñez Feijóo, que retirase o decreto do idioma no ensino que acababa de impoñer e retomase o Plan Xeral de Normalización Lingüística aprobado por unanimidade do Parlamento galego.

Os libros de Agustín Fernández Paz foron constantemente reeditados e traducidos a todas as linguas ibéricas, así como ao coreano, árabe, francés, chinés, italiano ou inglés, grazas ao cal a literatura infantil e xuvenil galega estendeuse por multitude de países do mundo.

A docencia foi a outra gran paixón do escritor vilalbés, á que dedicou máis de trinta anos. Fernández Paz estaba licenciado en Ciencias da Educación e ata o ano 2008 traballou como profesor de Lingua e Literatura Galega no IES Vos Rosais 2 de Vigo, aínda que anteriormente tamén pasara polo Fogar de Santa Margarida, da Coruña, como docente de EGB, ademais de por outros centros de ensinanza.