Decidiu empregar o seu nome ao revés para a faceta artística e así Fran converteuse en Narf. Ao revés era un músico de valía aos que paga a pena seguir con atención nas súas diferentes propostas musicais e ao dereito era unha persoa boa e xenerosa, moi xenerosa, desas coas que non dubidarías en embarcarte nalgún proxecto porque sabes que no vieiro a percorrer vas atopar sempre unha enerxía positiva. Fran Pérez foi un músico respectado e unha persoa moi querida.

Coñecino persoalmente cando veu con Manecas Costa a deixar a súa pegada na homenaxe que lle fixemos a Milladoiro, co gallo do seu trinta aniversario, realizando unha fermosa versión de Voaría a Compostela, interpretada na gala dos PREMIOS OPINIÓN. Escoiteina novamente o día infausto e percorreume un arreguizo polo corpo. Naquela ocasión algúns dos músicos participantes foron gravados en vídeo para que nos deran a súa opinión sobre a histórica banda galega e aí descubrín a lucidez e intelixencia que despois me foi amosando cada vez que realicei con el unha entrevista. Era un entrevistado caralludo porque sempre atendía con moita amabilidade, con ganas de compartir a conversa, e sabía tirar reflexións coherentes e moi interesantes. Anos máis tarde convidámolo novamente a subir ao escenario na gala, onde contou co apoio de Antón Rodríguez tocando a frauta.

Fran tiña a capacidade de se mover con total harmonía entre dous mundos sonoros. Era un rockeiro, sen dúbida, mais cun corazón que o achegaba aos sons da música de raíz. Falamos dun cantautor cun mundo propio que sabía meter caña coa súa inseparable guitarra eléctrica, mais que tamén servía acordes doces e tenros cando era preciso.

A morte saíu á rua cantou Zeca Afonso e Fran soubo coller esa peza e realizar unha versión co seu espírito artístico propio, ese que foi quen de compoñer algunhas pezas que xa quedan para sempre connosco e que non nos poderán arrebatar, como sucedeu coa túa vida nesa morte cruel, que en canto foi coñecida xerou unha morea de condolencias de persoas moi afectadas polo suceso lutuoso.

Non hai ninguén no noso país que fose quen de moverse con tal soltura e calidade entre o mundo do rock e a música de raíz, polo que a súa desaparición supón unha perda insubstituíble para a nosa cultura. Ogallá veñan outros dos que nos poidamos sentir orgullosos recollendo o facho que el ergueu.

Na última obra asinada en solitario ofreceunos os versos de Rosalía presentados dun xeito diferente e comentábanos que os poemas da literata “acáenlle ben á linguaxe eléctrica do rock. Foron escritos con coraxe e valentía e son sintéticos, crus e aportan sinceridade e profundidade da alma”. Esas calidades que el describiu para a escrita poden valernos ben para definir a súa arte musical.

A chamada da lusofonía

Son diversas as colaboracións que realizou con artistas da área lusófona, aos que sempre sentiu moi achegados e cos que compartiu unha lingua que os facía comprenderse doadamente.

Cos amigos do grupo Trigo Limpio mantivo unha relación intensa que o levou a ser unha presencia constante no espectáculo A queima do Judas, celebrado na localidade lusa de Tondela, no que exerceu como autor da música e director musical. Máis tarde chegou o contacto co seu irmán guineano Manecas Costa, co que montou Aló Irmao e gravaron un disco en directo no teatro Principal de Santiago de Compostela que chegou a ser número un na lista da RTP África. Hai aproximadamente un ano tivemos un proxecto neste xornal que tiña a intención de unir novamente a este dúo, que levaba uns anos parado porque cada un tiña outros proxectos, pero magoadamente non puido concretarse. “O contacto con Manecas é permanente e resulta moi posible que volvamos atoparnos para facer algo novo”, comentounos en 2013 o de Silleda.

En 2005 realizou o proxecto Bumba, convidando a catro artistas mozambicanos pertencentes ao grupo Timbila Muzimba, unha proposta que tomaba nova forma grazas á súa participación no recente Womex celebrado en Compostela, cidade que dá nome a unhas das cancións máis coñecidas do finado músico. A derradeira entrevista que mantiven con Fran foi falando dese proxecto, unha conversa adiada no seu momento polo seu delicado estado de saúde, pero que el tiña moitas ganas de facer. “Pasei dous meses en Mozambique compoñendo música. Somos músicos aparentemente de mundos distintos, pero iso ás veces é máis nas formas porque no fondo, co que traballamos para facer cancións, ao mellor non hai tantas diferenzas. Penso que o enriquecemento do mundo vén dado co traballo conxunto co que é diferente”. Lembro nitidamente o seu comentario cando aínda estaba feble despois de pasar polo quirófano: “O Womex non mo vou perder”. E así foi e alí colleitou un grande éxito, ofrecendo o que sería o seu derradeiro concerto.

Naquela conversa sinalou por onde se estaba a mover a súa carreira. “Funme metendo nestes anos en cousas que teñen ligazón coa world music. Veño dunha xeración na que no rock non era tan infrecuente que un artista puidese expresar diferentes formas musicais”. Un rockeiro coa mente ben aberta.

E bebendo tanto da lusofonía o máis natural é que fixese algo coa cantante Uxía. Esa colaboración plasmouse o ano pasado no álbum Baladas da Galiza Imaxinaria.

Fran Pérez Narf estivo entre os membros fundadores da sala NASA en 1992 e as súas pezas creadas para o eido teatral servíronlle para gañar cinco premios María Casares.

Resultou vencedor, na categoría de rock, na primeira edición dos galardóns Martín Códax, montados por Músicos ao Vivo. Vímonos ese día e saía a fume de carozo do lugar para chegar a tempo de realizar un bolo, nome dado polos profesionais da música aos concertos, nun local. Ía facer o que lle gustaba: tocar enriba dun escenario e sentir as emocións do público coa súa música. “O que fago é como un reflexo dunha vida de aventuras que comezou cando me adiquei a ser músico”.

Grazas por nos facer partícipes desa aventura.