Un poema non é un conto, nin tampouco o post dun blog, e moito menos unha anécdota prosaica”, anotei hai pouco en Estelas, un libro inédito de meu. Ó facelo estaba a pensar nos poetas da actualidade que, prolongando un “estilo confesional”, nado nos anos cincuenta cos “poetas do realismo” e entronado, nos noventa, canda os “poetas da experiencia”, confunde, ó meu xuízo... iso: un poema cun microrrelato, máis ou menos logrado, que estaría mellor en prosa. Ou, peor aínda, cunha anotación, case sempre intranscendente, do seu diario persoal: o que Derek Walcott, comparándoo coa sublimidade da obra de Ted Hughes, denominou “unha crónica ordinaria do ordinario”.

Eu creo ter un concepto amplísimo, e, abofé, nada académico, do que pode ser un poema, mesmo un poema narrativo. Pero esa tendencia, cadora máis frecuente, dos novos poetas blogueiros e dos blogueiros non tan novos que imaxinan escribir un poema dispoñendo en liñas truncadas a relación de algo que lles aconteceu ise día e que —insisto— rara vez pasa de ser unha simple anécdota curiosa, preócupame dabondo. Non xa porque vexa nela unha deturpación do que eu entendo por Poesía (algo sagrado, si, recoñézoo) senón porque me parece outro síntoma máis da banalidade tentacular que está a apoderarse de todos os ámbitos desta sociedade aloulada, adocenada, vendida na que ata os propios creadores, no canto de afondar niles á procura do transcendente e da maneira de transcenderse a si mesmos, sucumben á tentación de acadar, sexa como for, o éxito inmediato. E, xaora, de medrar no eido político, social e literario, a costa de trepar os uns riba dos outros, repartíndose as ganancias.

Non quero nin podo estenderme máis aquí sobre iste tema. Así que me contentarei con transcribirlles un exemplo dun nomeado poeta foráneo, pra que ningún compañeiro galego se sinta ofendido e pra que vostedes xulguen por si sos. Trátase dun suposto “poema” de Luís Alberto de Cuenca, ex director do Instituto de Filoloxía do CSIC e da Biblioteca Nacional de España, sinte de ex Secretario de Estado de Cultura durante o goberno de José María Aznar. “Poema” que, como verán, non é, en realidade, máis ca un resumo bonito dun episodio da vida do escritor e tradutor Marcel Schwob, e cuxo único valor poético, como tal, reside nos seus cuartetos brancos e alexandrinos. (De feito, hai máis poesía nas dúas primeiras frases do libro de Schwob ó que alude de Cuenca que en todo o seu “poema”.) Podería elixir outro entre moitos poemas dil ou doutros colegas seus, tanto galegos coma españois, que escriben igual ca il. Pero iste é perfecto. Velaquí vai, de seguido:

Se llama Marcel Schwob. Tiene veintitrés años./ Su vida ha sido plana hasta el día de hoy./ Pero el relieve acecha en forma de una puta/ a la que lo conduce, una noche, el azar.// Se llama Louise. Es frágil, menuda y enfermiza,/ silenciosa y abyecta. Casi no se la ve./ Sólo hay terror y angustia en los inmensos ojos/ que le invaden la cara, dignos de Lillian Gish.// En sus brazos Marcel olvida que mañana/ citó en la biblioteca a su amigo Villon./ Se olvida hasta de Stevenson, su escritor favorito,/ de Shakespeare, de Moll Flanders y del Bien y del Mal.// Qué tres soberbios años de amor irresistible/ aguardan al judío en la paz del burdel./ El cielo de París aún retiene sus vanas/ promesas y las tiernas caricias de Louise.// Pero lo bueno acaba. Ella muere de tisis/ y Marcel languidece, privado de su sol./ “No queda más remedio que volver a los libros”,/ se dice, y da a las prensas El libro de Monelle.

Nota: a ilustración que acompaña iste artigo é un dos gravados que realizou a pintora superrealista Leonor Fini verbo d’O libro de Monelle.