As chamas que incendian Muxía

.

Aquel libro de cartas de Beethoven Meu anxo, meu todo, meu deus, o poema A Annabel Lee de Poe, os versos de Oroza: "Y era Poe, Poe, Poe haciendo ruido con el agua, Poe jugando con la arena de la playa". - Gonzalo López Abente coas súas Escumas da Ribeira, e os fragmentos mariños das músicas de Manuel Balboa, e Tabecho, ese gran pintor, e o poeta Rivadulla Corcón e a súa sabiduría para explicar o mar, e a primeira leitura da Iliada, e os corpos na Praia de Lourido con cabalos selvaxes que contemplaban o teu baño e os meus amigos mariñeiros que me chamaban "mansiñas novas", e aos agasallaba con pinturas e debuxos e, e, e? oh!, Muxía. A miña adolescencia labrada en rochas. Territorio primitivo e primixenio da dor. Muxía, o engado duns ollos verdes. Sempre camiñando camiño de Chorente. Sempre anoitecendo perto do santuario da Virxe da Barca. Dormir no cemiterio. Sobre as tumbas dos antepasados dos meus amigos. Muxía e o rei Arturo, e a barca e a vela, ambas de pedra, navegando ao solpor. Liderando a poética dos ben nacidos. Aqueles que quixeramos que o mundo tivese outro rostro. Muxía, cantar, beber, gozar, nadar. Tal vez, soñar. Ser alguén baixo as estrelas. Evitar a sombra que me invade. Muxía, non é un paraíso, é unha certeza. Un lugar sobre o que camiñar sendo, tan só, un ser humano que pensa. Como diría Salagri "xa roto o corazón, racho a pruma e deixo a escrita". - así será hoxe, amigos e amigas. O espanto polo acontecido nubra os meus ollos e non podo seguir. Desculpade a brevidade do artigo. É o que che ten ser un sentimental. Bó fin de ano a todos e a todas e que este 2013 desapareza canto antes das nosas vidas.