Dez minutos foi o tempo no que o Airbus 320-211 pasou de ser un avión de pasaxeiros normal, un dos milleiros que fan o servizo de transporte entre puntos máis ou menos distantes do mundo todos os días, o voo GWI9525 de Barcelona a Düsseldorf, a converterse nunha traxedia tan terrible como inexplicable, e sobre todo pasou de ser a ferramenta de traballo dun individuo de 27 anos que, exteriormente, tíñao practicamente todo para ser unha persoa satisfeita, a ser o instrumento de autodestrución máis estarrecedor e atroz dos que se poden imaxinar. Non é un deses casos de atracción polo abismo nos que algúns sucumben nun momento de irreflexión, como os presos de vertixe que temen non ter mellor remedio contra o mal que a tentación de tirarse. Desde que tomou a decisión de matarse co avión e asasinar aos viaxeiros e aos seus compañeiros de tripulación (ou quizais nin sequera pensou neles), o copiloto Andreas Lubitz tivo que escoitar en dez minutos todo un río de razoamentos. Os estrañados dos controladores que non se explicaban os movementos do avión, nin o seu silencio ante a súa petición de explicacións. Pero sobre todo, cales serían os do piloto? Que pensaría ao atoparse a porta pechada, e comprobar que non era unha avaría, que non abría porque se pechara. "Andreas, que pasa, estás de coña?", diríalle xovialmente quizais. Ata que nun par de minutos dáse conta que non é coña, que vai en serio, e comeza a berrar e ordenarlle que abra. Os últimos catro minutos parece ser que botou man dun machado para tentar abrir a porta, sen éxito. Na gravación de audio da caixa negra, os golpes últimos están mesturados cos berros dos pasaxeiros que no derradeiro momento se decatan de que van dar coa montaña. Neses dez minutos, Andreas Lubitz non dixo nada. Nin "estou farto!" nin "ide tomar por...!" nin "agora ides ver...!" ou esas expresións de desafío que revelan que, no fondo, un suicidio é unha certa vinganza contra o mundo que non nos fixo caso bastante. Non abriu a boca, e respiraba normalmente, sen alteracións dignas de resaltar. Soamente lle daba a rodiña que facía baixar máis e máis ao aparato, e de vez en cando, á caravilla que impedía que o comandante do avión puidese abrir por fóra. Nin sequera sabemos se miraba pola ampla ventá panorámica da cabina as que serían as súas últimas imaxes. Como se fose un ser baleiro. Agora repásanse protocolos de seguridade mecánicos e dixitais, revisarase a formación dos pilotos, investigaranse causas e repartiranse culpas e desculpas. Está ben todo o que axude a evitar traxedias, pero hai pouco que se pode facer se hai unha persoa capaz de facer precipitar un avión con 150 persoas dentro, cun compañeiro teu tras da porta pasando dos rogos aos berros, sen que se che altere a respiración. Eu teño unha amiga que é piloto nun país de África, a única muller de toda a compañía, vivindo con luz eléctrica cando a hai, e auga quente a veces si a veces non. Quizais non pasaría os controis que pasouAndreas Lubitz. O que pasou co voo GWI9525 tamén debería facer reflexionar aos partidarios do terror como reivindicación política ou relixiosa. Causa tanto ou máis dano a acción dun home anódino sen causa ningunha que o retorto heroísmo duns carniceiros.
