O pensamento único, e polo tanto oficial, di que somos unha sociedade sedentaria (polo menos as sociedades que non temos que andar a correr tras da comida) e que deberiamos facer máis exercicio para gozar de mellor saúde. Terán razón se o din non só os médicos, que son os especialistas en curar, senón os que se deberían chamar saudólogos (que non son os especialistas en saudar, que os hai, senón en tornar do médico, en que haxa saúde). Pero con toda a razón que teñan eu nunca tanta xente vin correr, quitado naquela canción de Armando Manzanero na que se queixaba de que "esta tarde vi llover/ vi gente correr/ y no estabas tú". A moza ausente de Manzanero e eu debemos ser os únicos que faltamos á correría.

Na miña veciñanza, sábados e domingos, e mesmo tardes de gardar, sae xente embutida en látex, neopreno, lycra, kevlar ou calquera deses tecidos astronáuticos que agora son os propios para a vella actividade de trasladar dun lugar a outro a máis velocidade da aconsellable, ou máis exactamente, para cansarse non indo a lado ningún. Uns a bordo de bicicletas de aleacións máis sofisticadas que a dos Sputnik, con cascos baseados na aerodinámica da cabeza de Alien, outros equipados cunha especie de goteiro amarrado ao brazo, que tardei en saber que se trataba en moitos casos do teléfono móbil, dotado dunha aplicación que fai un non sei que moi útil. E dentro do círculo de amizades, cando pretendes quedar con alguén, moitas das veces interponse o muro do deporte. Créanme mesmo que teño algún amigo que me chama para andar. Para andar kilómetros. Todo isto debe ser algunha conspiración, posiblemente patrocinada por unha coñecida multinacional de roupa deportiva barata con nome de disciplina deportiva (décatlon son dez probas, que derivan do péntatlon de cinco que se practicaba nos Xogos Olímpicos da Grecia antiga). De feito, agora chámase running, que queda máis deportivo e prestixioso que o vello jogging que se practicaba cos chándals de felpa (realmente, a única diferencia que aprecio entre a nova e a vella modalidade).

Pero, como calquera moda, a súa práctica non é baladí, e pode implicar aspectos non desexados. Por exemplo, no uso dos espazos reservados a peóns e os carrís bici. Ata agora, no que sempre foron as beirarrúas (ben, sempre-sempre foron as aceras, pero xa nos entemos) había espazos para dous tipos de usuarios: os de dous pés e os de dúas rodas, cada un coa súa velocidade. Ben é certo que a división non se respectaba moito, ou máis ben nada, por parte dos peóns, que consideran que todo o que non é calzada dos coches é invadible, e aínda así tamén. Pero a cousa estaba clara. Agora, con tanto tipo/tipa lanzado con móbil no bíceps, xordos polos auriculares e entorpecidos pola falta de osixenación cerebral, nas beirarrúas acumúlanse xentes que van a dous pés a velocidade moderada, xente bípeda a alta velocidade e biclícledos a velocidade alta. Iso sen contar os trípedes (con bastón), os dos carriños dos nenos e os do patinete. Por que carril, cando hai dous, van os corredores? Polo das bicis, como corresponde á súa velocidade, ou polo da xente, como lle é propio pola súa condición de bípedos? Esta sociedade é moi complicada e cada día fana máis.