Hai moitos anos lin Cartas a un amigo alemán de Albert Camus, un feixe de cartas dun partidario da Resistencia Francesa a un amigo seu, alemán, que por motivos do tempo que lle toca vivir combate baixo as armas xermanas contra os aliados. O enfrontamento entre a Europa da xustiza e dos dereitos civís e a Europa dos totalitarismos e a represión social. Tan actual encontrei aquela lectura que decidín adaptala para teatro e homenaxear, neste ano no que se cumpren setenta anos do final da II Guerra Mundial e do feche dos campos de exterminio, a todas as persoas anónimas que loitaron contra a barbarie do nacionalsocialismo. O público coruñés poderá comprobar a vixencia que o texto de Camus ten, desgraciadamente, aínda, no noso tempo. Mais quero adiantarme a estrea que terá lugar no mes de novembro do presente ano no Ágora, e pasar un agosto con vostedes na compaña do escritor franco-arxelino. Ímonos alonxar dos anos corenta. Imos pensar nos países do sur. Imos pensar nos países europeos que miran cara o Mediterráneo e comprobaremos como certas maneiras de entender, na actualidade, a economía e a política por parte dos seus irmáns do norte, non deixan de encontrar certo eco, certo paralelismo nas cartas de Camus. Na adaptación teatral, o personaxe de Raquel é quen da vida aos pensamentos do autor do Calígula e o personaxe de Karl á ideoloxía dos ocupantes da Franza. Muden os protagonistas do diálogo e comprobarán que algo lles sona, comprobarán que o ser humano continúa a ser unha vítima do poder.
Raquel. -Hai medios que non se xustifican. Eu gustaría poder amar o meu país sen deixar de amar á xustiza. Quero que a xustiza habite nel e lle de vida.
Karl. -Daquela non amas o teu país. Hai que ter outra ambición. O destino dunha nación é algo máis grande que a felicidade dos homes.
Raquel. -Non desexo para os meus calquera tipo de grandeza. Que non amo o meu país? Fáiseme un nó na gorxa ao pensar nesas palabras. Se non amar é denunciar o que non é xusto, non debo amalo. Ah, Karl, quixera explicarche tantas cousas. Quixera explicarche que clase de grandeza nos move. Vós non tedes que vencer os vosos corazóns e á vosa intelixencia para seguir sobrevivindo. A nós, pola contra, non nos basta con vencer polas armas, temos que vencer pola razón. Con todo, calquera guerra é un fracaso para a humanidade. Xa sei que nos considerades alleos ao heroísmo. Pero equivocádesvos. Receamos da clase de heroísmo que vós proclamades. Porque a nós, transmitíronos a ciencia de todo o que é nobre. Cremos na arte e nas virtudes da natureza. Vivides nunha irrealidade e esa fantasía, ese mundo absurdo construído desde a vosa perversa imaxinación será a que vos leve á derrota.
A estas alturas, descoñezo a quen pertencen, exactamente, as palabras deste parágrafo. Canto hai del de Camus e canto da miña adaptación. Pero o que é absolutamente da autoría do escritor de Os xustos é a idea, o espírito, a profundidade da mensaxe, é dicir, todo. Non cren que desde as políticas propiciadas polo FMI e polo Bundesbank se está a favorecer non só unha determinada aposta por un modelo económico, senón tamén un modelo ideolóxico moi antigo e perverso? O canto e o encanto da luz do poder fronte as tebras da pobreza? O pobo alemán non é responsable dos actos dos seus gobernantes, pero os seus gobernantes e os seus líderes financeiros, si, son responsables do espanto que os pobos do sur sofren a causa da deriva cultural que eles queren imprimir na vella Europa. E esta vella Europa, sen os países que miran ao Mediterráneo nin é Europa, nin farrapos de gaita. Ou a economía volve á senda da razón, ou como Fausto terá vendido a súa alma a Satanás. Daquela Don Quixote será derrotado e Hamlet deixará de dubidar.
