Non, non lles vou falar das eleccións cataláns e da chuvia de lume e lodo que traerán, mesmo de ras (iso si, de ancas incomestibles) se a xente non vota con xeito. Non lles vou falar do escenario apocalíptico, con corralitos, sen bancos (é raro que se vaian os bancos, non?, se ata en calquera sitio con feira hai unha sucursal ou dúas), sen o Barça na Liga de fútbol nin os equipos cataláns na de hockey (cousa que ao Liceo lle viría de pinga). Non lles vou falar diso, soamente aventurar dúas cousas: como todo proceso nesta vida que se mantén o tempo suficiente, por exemplo a campaña de subscritores-fundadores dos proxectos de Pedro J., a cousa non acaba cando o evento anunciado se produce. No caso de Pedro J. cando saca o proxecto ou no das eleccións, cando se pechan as urnas, se contan os votos e se adxudican os escanos. A turra sigue, o aburrimento perpetúase. En todo caso, se queren un prognóstico -e se non, dóullelo igual- Catalunya si es que Pot, a coalición na que se integra Podemos, vai sacar máis do que din as enquisas, co que Podemos sacará tamén a conclusión que o plus de votos foi por eles. Ou non, e equivócomo. Ou si, e tamén.
Tampouco lles penso falar de algo que si nos debería interesar máis, pero do que se fala menos, porque non sae nos telexornais, nin Mariano opina diso, a pesar de que lle podería custar un desgusto. Falo da candidatura de unidade popular, a confluencia ou como se lle queira chamar, da que este domingo en Santiago se dará lugar un paso importante. Non se fala dela, e cando se fala, fálase das desavinzas, dos ruxeruxes. É lóxico, porque son as únicas noticias que produce. Máis se soamente se emitira o que é noticia en todos os casos, creo que habería que triplicar os cadros de persoal dos medios de comunicación.
Do que lles quería falar tamén é de política. De El desconocido. Unha película altamente recomendable por unha chea de razóns. A primeira podería ser que a dirixiu un de Monforte, Dani de la Torre, e que a montou un amigo, Jorge Coira (tamén que a protagoniza outro, LuisTosar, pero iso xa é máis habitual). A segunda é que pasa na Coruña. Na Coruña que coñecemos, ou máis ben na que recoñeceremos. Porque é un pano de fondo, unha cidade media de Europa, como podería ser Coventry, Bonn, Aquisgrán, Nantes ou Burdeos, onde transcorre non unha narración intimista, senón un relato abafante dunha acción vertixinosa, con ese ritmo e ese acabado que lle negamos a calquera cinematografía que non sexa a norteamericana (ou a inglesa, nin sequera a todas as británicas. É dicir, ás que invisten cartos nas producións).
E onde está a política? O autor é un home que colleu o ritmo traballando na televisión pública galega, e non precisamente, supoño, facendo longametraxes esmeradas, senón o que lle mandaban. Un thriller do que a crítica di que é "irresistible polo seu manexo da posta en escena, dos tempos, da montaxe, das reaccións, das miradas, dos puntos de vista, das mínimas pausas" (esas cousas que se din das que dirixe Sam Mendes ou Jan de Bont) trata dos efectos sociais da crise. Todo iso é política.
