Os xulgadores dos demais son seres incansables. Falan de oficios, de deportes, de arte e de artistas xulgándoos dunha maneira incansable. Durante a presentación dunha das candidaturas ás próximas eleccións na nosa cidade, un grupo de persoas, desas que acompañan aos candidatos, queixábase da pouca información que os medios publicaban sobre a súa formación. Facíano sen ningún rubor diante dos meus compañeiros xornalistas. Eles achacaban ao xornalismo e aos xornalistas a desgraza do descoñecemento por parte da cidadanía dos seus mensaxes. Mais non se preguntaban se, por algún motivo alleo á censura imperante, a súa mensaxe ten interese para o hipotético votante. Miren, os profesionais da información local non nadan na abundancia nos seus soldos, andan a correr dun lugar para outro para dar cobertura de canto sucede na nosa cidade e fan o seu traballo con gran profesionalidade malia a escasez de medios do que dispoñen e da cativeza das plantillas. E algo disto sei porque durante dez anos traballei en RNE. Un caso semellante sucedeume cun director de teatro que se queixaba de que os medios de comunicación non prestaban atención ás súas producións. En ningún momento se lle pasou pola cabeza pensar se o que el facía tiña algún interese para o público. Ou se el como artista o tiña. O máis sinxelo é matar ao mensaxeiro ou disparar contra o pianista. Calquera cousa menos recoñecer que o problema radica nun mesmo e na altura da súa arte. Claro que entre o público tamén hai moito que rascar. Logo da estrea, hai pouco máis dunha semana, de Cartas a un Amigo Alemán, unha espectadora comentoume que ela estaba en contra de que Francia bombardease Siria. Daquela, sinaleille o programa de man, onde se podía ler Homenaxe á resistencia europea contra a barbarie no 70 aniversario da fin da II Guerra Mundial. Vamos, non hai que ser un lince para decatarse que a barbarie era a dos nazis, e que sendo un texto de Camus o que se puña en escena, o afrancesamento da peza estaba servido, e máis se a acción transcorre en París. Nós, non sabíamos que en París ían ter lugar uns atentados xusto unha semana antes da nosa estrea. Tiñamos que renunciar á nosa homenaxe ao pobo francés e á súa loita contra o nazismo? Non sei, é todo moi estraño. Durante a promoción de Cartas fixéronme varias entrevistas, e igual que antes defendín aos meus compañeiros xornalistas, teño que recoñecer que non comprendín por que me preguntaron sobre os touros mentres eu falaba de María Casares, nin se tiña algún interese para a audiencia o que eu pensaba sobre as próximas eleccións cando eu estaba falando da desolación das praias de Normandía o día do desembarco. Xunto a este artigo verán que se publica unha ilustración. Trátase dun acrílico en cores negras, brancas e vermellas. Unha homenaxe á canción Lily Marlene con motivo de que se cumpren noventa anos da composición do poema que deu pé á canción. Un amigo díxome que era demasiado provocativo, que se non se me coñece, pódese pensar que se trata de apoloxía do nazismo. Está claro que os plans de ensino neste país están causando estragos. A estulticia avanza a pasos axigantados sobre a inocencia das intelixencias puras. Botar a lingua a pacer non custa cartos. O falar non ten cancelas.