Definitivamente algo está pasando que está a enfermar a nosa civilización. Vou poñer tres exemplos, o de Berta, o de Óscar e o de Natalia. Berta, ten trece anos. Quere ser escritora, pero ao seu pai, que nunca leu un dos seus contos, dálle a risa. E en lugar de fomentar o que parece ser a vocación de Berta, matriculouna nun curso de natación. Deporte que a Berta non lle importa en absoluto, pero como é unha boa nena, pois vai a natación, mentres os folios en branco do caderno co que lle agasallou a súa tía para que escribise os seus primeiros poemas, están murchos e tristes como barcos no deserto. Óscar, ten vinte anos, hai uns días foi ao circo cos seus pais.

Óscar foi por acompañar á súa irmá pequena, Rosalía, que ten sete. Ao saíres do espectáculo o pai díxolle á nai "que aburridos son os pallasos", ao que a nai retrucou "son pallasos, xente sen vida", e o pai continuou "é mellor non pensar na persoa que está detrás desa máscara, debe ser dos peores oficios do mundo". "A min danme medo" dixo Rosalía. "E a ti, Óscar?", preguntou a nai. "E que eu quero ser ese señor, nai, eu quero a persoa que está detrás desa máscara, eu quero ser pallaso".

Pero Óscar se marcha este decembro a Londres a facer unhas prácticas nunha empresa de informática, porque o pai sempre quixo ser un informático de éxito, soño que pretende cumprir a través do seu fillo, aínda que este o que quería era facer un curso de clown en A Coruña e pasar as Festas de Nadal coa súa familia. Natalia, ten quince anos, quere ser enfermeira nalgún país pobre, onde poder axudar, pero a súa nai é arquitecta e está a facer todo o posible por quitarlle da cabeza á súa a filla a idea de dirixir os seus pasos cara a solidariedade, porque Natalia quere ser enfermeira e misioneira, o que ven sendo ter dúas vocación habitando no interior dunha soa persoa.

Durante un tempo, cremos que os pais autoritarios e impositores de vocacións pasaran a mellor vida. Pero estábamos equivocados. Igual que hai pais consentidores, hai pais frustrantes. A mocidade é un territorio delicado. Do acerto dos mozos e dos seus proxenitores nunha determinada idade á hora de elixir un camiño na vida pode depender a felicidade dun ser humano.

De momento, parece que a humanidade acaba de perder unha futura escritora, un futuro pallaso e unha futura misioneira. Non sabemos en que acabarán, pero estes oficios lles serán vedados. Mentres tanto penso no alto índice de paro xuvenil e na morea de carreiras de prestixio e sen saída que preparan os nosos mozos e mozas. O noso tempo neste mundo pasa axiña. A vida pode ser moi longa e moi curta ao mesmo tempo.

Abonda con ler un xornal. Pasas de xove de trinta e nove anos atropelado nun paso de cebra a ancián de sesenta e un anos que sufriu unha caída no carril bici. Nin se é un mozo aos trinta, nin un vello aos sesenta. Pero como ven no xornal e repítese tanto e os mozos non acadan traballo de mozos e os vellos non se xubilan de vellos, pois acabamos por facer nosas algunhas frases feitas que non deixan de ser pequenas falsedades. Que mágoa que Aullidos dunha civilización enferma aquel título para un libro de poemas que escribín hai máis dunha década, siga tendo vixencia hoxe, e que, verdadeiramente, nos dirixamos cara unha sociedade enferma. Unha sociedade onde a inspiración, as ideas e as vocacións carecen cada vez máis do seu espazo, ao igual que as escritoras, os pallasos e as misioneiras.