Achéganse as celebracións do Día das Letras Galegas, este ano dedicado ao poeta chairego Manuel María. Mais, feito o festexo, neste país, xa se sabe: pasado o día, pasada a romaría. E de ocupar os titulares nos xornais pasas ao máis terrible ostracismo en cuestión dun mes. Coa intención de que isto non fose así, ideamos un grupo de persoas un proxecto que permitiría que o eco da voz e da obra de Manuel María se prolongase todo o ano. Era a nosa intención poñer en pé, por primeira vez no teatro profesional, o Edipo do noso escritor. Pero terá que quedar para outra ocasión. Realizada unha pescuda sobre as posibilidades de venda do espectáculo, atopámonos que, ao non se tratar dunha comedia, senón da recreación do mito clásico, as portas para a súa representación pechábanse. Non se tratou dunha decisión tomada polos políticos. Foi unha decisión que tomaron os responsables da programación de diferentes espazos teatrais no noso país. Nada novo. A comedia, e sobre todo, a comedia ordinaria e vulgar, invádeo todo. A dignidade do oficio de cómico vese humillada por unha caterva de individuos que deciden, no seu nome, que teatro ten ou non ten que ver o público. No seu Edipo, Manuel María, escribiu palabras coma estas, palabras fermosas que seguirán durmindo nas páxinas dun libro, pero que non acadarán a posta en escena. Palabras condenadas ao silencio pola incultura duns poucos. Escoitemos ao poeta:

EDIPO.- Eu sen ti, nada son. E contigo, pouca cousa. O que fun, o home que antes fun e que anda polos teatros como espello de desgrazas, xa morreu.

ANTÍGONA.- Ti non morrerás nunca. Es inmortal. Mentres haxa homes na terra, ti vivirás.

EDIPO.- Non me interesa esa vida.

ANTÍGONA.- A min ponme medo pasar polo mundo sen ser ninguén, sen deixar un suco, por moi feble que sexa, na lembranza dos homes. Por iso, pai, te quero máis a ti. Porque ti non morrerás, adórote como un deus e admírote como un heroe.

EDIPO.- Fas mal. Unha muller perpetúase nos seus fillos.

ANTÍGONA.- Eu non teño fillos e perpetuareime en meu pai. (Sae.)

EDIPO.- Pobre Antígona! Cantos traballos pasa por este vello, non grato aos deuses e que un día foi Rei. Si, eu fun Rei. E agora, teño saudade do que fun. Do que puidera ser se as cousas acontecesen doutro xeito. Mais eu non fun dono dos meus acontecementos. Os acontecementos foron sempre os meus donos, os que me gobernaron, os meus señores. Tiveron máis forza da que eu tiña. E vencéronme. Era natural. A miña vida é arrepiante. Oh, Deuses, porque non rematades dunha vez e para sempre? Non abonda xa? Queredes ademais de ollarme cego e vello, ollarme tamén louco?

Si, que a ignorancia duns iletrados teña privado ao público desta beleza, causa arrepío.