Coñecín e entrevistei a Manuel María (Outeiro deRei, 1929) cando aínda podías acender un pito na cafetería. Unha brétema de fume cubría o desaparecido café Kirs, onde acudía o autor que homenaxeamos este martes co gallo do Día das Letras Galegas. Naquel encontro falamos da vida, de fútbol e de poesía, polo tanto aquela conversa titulouse "Caneo en verso".
"Eu escribo versos, o de poeta son palabras maiores", respondeu cando a charla aínda transitaba polo carreiro da vida. Escribía por impulsos, dixo. Normalmente en outono poñíase cun poema que tiña na cabeza e este tiraba por outro, e por outro, e nunha semana cociñaba o libro. Dende o intimismo ao compromiso social, dende a cantiga popular á estrofa de alta métrica, todos os camiños do verso levan a este poeta de palabras maiores.
Manuel María lembraba ao barbeiro do seu pobo, un home simpático e falador que escribía poemas adicados ao lexendario porteiro deportivista Xan Acuña, alias Xanetas. De feito, tiña un póster na barbería cuns versos que o poeta chairego recitaba de memoria: "O porteiro Xan Acuña / é un porteiro sen igual / pois o sol con ser o sol / non se achega ao seu portal".
Tamén recordou que estivera unha semana na Coruña coa roupa prestada por Chao, aquel estremo deportivista da ditadura de postguerra que empregaba o apelido materno: o seu pai, o galeguista Antón Vilar Ponte, fundara as Irmandades da Fala.
Álvaro Cunqueiro, que facía quinielas co tarot segundo a súa testemuña, levouno por primeira vez a Riazor por mor dun partido entre o Deportivo e o Real Madrid de Pahíño. "Eu pertenzoao fútbol de Zarra e Acuña", recoñecía Manuel María antes de confesar que non entendía a paixón polo actual espectáculo cargado de millóns e intereses mercenarios. Pola contra, afirmaba que a poesía, que é minoritaria e sempre o foi, nin sequera se promociona.
