Lin o outro día sobre un documental que me confirmou que o mundo no que transcorría un episodio de CSI Las Vegas era real e non un exceso dos guionistas: a subcultura da xente-peluche, os furries (furros, para os hispanos) que son aqueles e aquelas que gustan de vestirse de animais, pero antropomorfos e un chisco infantilizados. Como en Disneylandia, un lugar que para eles debe ser o paraíso. En CSI alguén cometía un crime -claro, e ao principio-, non lembro se un gato mataba a un osiño ou un rato a un can, e o episodio todo destilaba un certo cachondeo sobre a peluchada. Pola contra, o documental, Fursona (que é como se chama a identidade "animal" de cada furry), dirixiuno Dominic Rodríguez, para saír do armario -neste caso máis ben da xaula- como peluche.
O documental fala do líder esta subcultura, un farmacéutico de 50 anos que organiza desde 1997 Anthrocon, a "maior convención de antropomorfismos do mundo" e esixe aos furries non aparecer nos medios, ou deBoomer TheDog, un furry extremo de Seattle que ladra aos coches e que está pleiteando contra a administración USA para ter ese nome legal ("Boomero can"). O da xente-peluche (imaxino que os psiquiatras freudianos deben salivar de gusto con eles) non é o único fenómeno raro, raro polo menos desde o punto de vista dos que temos uns gustos menos sofisticados en cuestión de vestimenta. Desde 2010 emítese en TLC (The Learning Channel, propiedade de Discovery Channel) o programa My strange addiction. No primeiro capítulo saían dúas mulleres, unha que necesitaba durmir co secador de pelo (en marcha) e outra que comía papel hixiénico (non baixaba de medio rollo diario, que ía papando no decurso da xornada). No de comer hai de todo. Varios comían todo tipo de deterxente (un aproveitaba a ducha para comer o xabón, outro engulía un stick de desodorante cada dous días); placas de pladur (un metro cadrado ao día); plásticos (desde mandos a distancia a fundas de CD, 15 pezas, o triplo que a dose de froita recomendada); pneumáticos (seis kilos e medio ao mes); vidro (máis de 100 vasos e 250 bombillas nos catro anos últimos); ladrillos, area, terra... e as cinsas do defunto marido. Tamén había unha que comía patacas fritas, pero unicamente patacas fritas, máis nada.
Non hai gustos raros na comida exclusivamente. Tamén os hai na bebida: sangue humano ou de porco, gasolina, mexos... E non soamente pola vía oral: un matrimonio compartiu (non entendín moi ben como) 7.000 enemas de café -supoño que frío- en dous anos e medio. Un tipo ten fixación sexual cos globos e ten 50.000 na casa (desinflados, entendo). Unha rapaza de 24 anos négase a crecer e durme nun berce, con chupete, e usa cueiros todo o día. Realmente, máis que adiccións, My strange addictions é unha colección de parafilias, paranoias, psicoses, trastornos alimentarios ou obsesivo-compulsivos tipo dermatilomanía (beliscar ou rabuñar o pel), tricotilomanía (arrincarse o pelo) ou pica (comer de todo, menos comida). Máis ou menos, como en boa parte todos os reallities, que tamén son unha exhibición doutro tipo de alteracións psíquicas e desordes da personalidade, seleccionadas coidadosamente nun casting. Visto o visto, case prefiro os peluches. Non lle fan dano a ninguén, berran menos e non pretenden impoñer a súa visión da vida coa escusa de que "cada uno opina lo que quiere".
