Mariano Rajoy será investido hoxe presidente do Goberno, case un ano despois de perder as eleccións, co que acumulará, se non pasa nada, case nove anos de mandato, dos que a metade que xa leva aproveitounos para pegarlle a meirande rabenada en 30 anos aos dereitos e prestacións que tiña a cidadanía deste país. Sobre o que pensa facer no tempo que queda non quero aventurar nada, pero eu non me faría demasiadas ilusións. Algúns dirán que non se podía facer outra cousa, que iso é o que ordena Europa, e que no mundo de hoxe os gobernos dos estados non teñen autonomía para facer as políticas que queren. En primeiro lugar, política é decidir que se fai cos cartos que hai, que haber hainos (para recatar autoestradas, Defensa, etc.). En segundo, a reforma educativa, a lei mordaza ou as taxas xudiciais non parece que veñan suxeridas de Europa, senón ao contrario. E en terceiro, se non se pode facer outra cousa que obedecer a quen decide, o lóxico sería elixir democraticamente a eses que realmente deciden, non? Como dicía Bukowski, a diferenza entre democracia e ditadura é que nunha democracia podes votar antes de obedecer as ordes.
Así que non cabe outra que felicitar a Mariano Rajoy que hai un ano ía a unhas eleccións como claro perdedor, mesmo para boa parte do seu partido, ou para os sectores aos que o seu partido representa, a quen lles parecía un miñaxoia e botaban de menos aquel carácter de desfacedor de verbenas que tiña Aznar. Un ano despois deu conseguido que o outro partido de goberno, o PSOE, que tivo ao alcance a presidencia, partira pola metade e perdera practicamente toda a credibilidade de esquerdas, non gañando ningunha pola dereita. Os spin doctors de medio mundo aínda están buscando a explicación de como deron convertido a Pedro Sánchez nunha mestura de Jeremy Corbyn e David Bustamante. Na mesma xogada, deslizou a Podemos, unha opción que "non era de dereitas nin de esquerdas" ao espazo -máis agrandado- de IU, dado que boa parte do electorado socialista, do que naturalmente tería que nutrirse, está vacinado cun antídoto: o da abstención anterior, que impediu gobernar ao PSOE. A pelexa entre as dúas opcións vai asegurar días de gloria electoral aos conservadores.
Imaxino que agora os tertulianos madrileños xa non atribuirán ao seu "carácter galego" a habilidade de conseguir que os outros fracasen polo método de non mover un músculo e deixarlles facer a eles. A aventurar que PSOE, Podemos e C,s non serían quen de poñerse de acordo non era unha aposta moi alta. Tampouco que socialistas e Podemos deran concordado cos nacionalistas, sen que se fundise o mundo. Pero era moito máis arriscado conxecturar que nin a Podemos antes, nin ao PSOE agora se lles ocorrera negociar as súas respectivas abstencións a cambio do cese de recortes nas pensións, na educación e na sanidade. Como dicía un tal Sir Thomas Brewbold, citado por Ambrose Bierce, "só hai unha maneira de non facer nada, e moitas maneiras de facer algo, e destas só unha é a correcta; de aí que o indeciso que queda parado ten menos probabilidades de equivocarse que quen se lanza á acción". O mesmo Bierce pon outro exemplo de teórica indecisión vitoriosa. O xeneral da Unión Ulisses S. Grant felicitou a un xeneral pola atinada decisión de atacar: "Só tivo cinco minutos para decidirse". "Si, señor, -respondeu o subordinado-. Cando non sei se atacar ou retirarme, tiro ao aire unha moeda". "Iso é o que acaba de facer?", preguntou Grant incrédulo. "Si, xeneral, pero non me reprenda. Desobedecín á moeda".
