A AMIGA. "Fomos unlla e carne durante a nosa adolescencia. Dúas confidentes que se contaban todo, todo! A fermosa Leila! A Nayim gustáballe, pero parecíalle moi ortodoxa. Si, moi ortodoxa! Hoxe farían unha parella perfecta, un intolerante e unha fanática. A boa, a dócil, a fermosa Leila! Como mudou a túa alma! Pero non debo falar mal dela, 'o amigo non censura ao amigo', di o Corán. Gustáballe moito o versículo que di: 'Alá preparou para eles xardíns e regatos, tan grande é a felicidade'. Sempre crin que a súa bondade natural a levaría a acadar ese paraíso que tanto ansiaba! Non foi así. Leila escolleu o camiño do rancor e da intransixencia. Namorou de Abd al-aziz. O guapo e parvo Abd al-aziz! Cando cativos ríamos del porque non era quen de aprender a escribir. O árabe clásico nunca foi o seu. Pero, iso si, propúxose ser o musulmán máis ortodoxo da aldea e conseguiuno. Leila, que sempre tivo inclinacións á beatitude, caeu, esvaecida, nos seus brazos. E agora os dous son os censores dos seus amigos e amigas. Case uns espías! Leila, estivo namorada dun palestino, Yusef. Si, Leila estivo namorada dun palestino, cristiano! Abd al-aziz non sabe nada, claro. Foi durante unha viaxe que fixemos con Ladiva a Xordania. Foramos as tres soas. Ladiva estaba buscando unha universidade lonxe do noso país onde desenvolver os seus estudios. O meu pai e os meus irmáns non puideron acompañala, así que consideraron máis seguro que viaxara na compaña doutras mulleres. E alá nos fomos. Leila coñeceu unha tarde a un refuxiado palestino... Leila, a fermosa Leila, con aqueles ollos que asombraban a todos! Onde chegaches? Alá creou o ceo coa cor máis fermosa do universo, a cor da alma. E eles prohiben aos nenos e as nenas que voen cometas para que non contaminen ó ceo con outras cores. Matan á inocencia. Matan á imaxinación. Transformaron a nosa vida nunha prisión e a nosa alma nun inferno. O Islám non é sangue, nin angustia, nin brutalidade, é paz! E ti, Leila, ata fuches quen de practicarlles a ablación do clítoris as túas fillas e de vender a unha delas a un vello comerciante de Basora!"
Así recordo o transcorrer nos campos de refuxiados algunhas mulleres que tiveron unha casa, unha profesión e unha vida. Que lonxe fica agora estes mundos. Estamos en guerra. E os fanáticos acabarán por emporcallalo todo. Con eles e imposible falar, porque non escoitan, nin queren oír. Tan só o das metralletas e das bombas os atraen. Cren que Occidente é o culpable do que lles sucede e moi poucas veces e miran así mesmos e aos seus líderes. Mentres outras moitas Leilas darán o paso cara a radicalidade e abandonarán o amor á paz que profesan tantas das súas amigas e familiares. Esta semana foi Londres. A próxima, quen sabe? Sinto unha terrible impotencia diante da barbarie que golpea as nosas vidas. Que culpa tiña a betanceira que morreu na ponte londinense? De que era culpable para morrer así e deixar dúas fillas? O odio xera odio. Non son quen de ver o final.
