As imaxes nun ordenador son demasiado borrosas. Antes escribía en carácter 12. Pero non vía o que mandaba. Levábame moito tempo, entender. Reler. Agora vexo en 14 e despois será en 16. Digo isto porque non se pode falar da morte en tamaño pequeno. Ou si. Paco Souto. O meu compañeiro de pupitre desde o colexio Curros Enríquez, ata o Instituto Masculino e logo habitante de tantos mundos, faleceue. Quen son eu para falar del? Pois si. Son alguén. El defendiume e eu o defendín cando os "intelixentes amigos" pensaban que éramos dous pailáns. Si, seríamos moi pailáns pero éramos dous honrados poetas incipientes. Si. Honrados. Sinxelos. Nunca humildes. Grandes. Hai que elixir entre a grandeza do sinxelo ou a estulticia da covardía. Non son quen de reeditar no meu cerebro todos os libros que enviaba. Aló están en Mugardos. Ben gardadiños. Eses manuscritos que el me entregaba con moito amor. Por que? Non sei. Ou si. Supoño que como sabía que tiña unha doenza sanguínea desde os tempos de O Halcón Maltés, pois respectaba esta miña pequena deficiencia e quería agasallarme cos seus versos. Mira ti. Eu sigo tendo sangue e a el invadiuno o salitre. O Halcón Maltés foi un lugar de encontro. Un bar. Naqueles tempos era máis moderno chamarlle pub. Pero era un bar. Un extraordinario bar. Por alí pasamos todos os poetas e as poetas da cidade. Liamos con liberdade e xunto con Samuel Rodríguez, editábamos unha revista Os habitantes do lago. Os académicos falaban e falaban dos seus libriños e da súa literatura, e logo estaba o Halcón Maltes. Paco servindo. Adourando aos seus amigos. Tiven a honra de presentarlle a Paco a súa muller. Enma. A miña amiga. A que falaba coa miña nai. Os tres cociñaban para nós. A nai, Enma e Paco. Cociñaban naquela casiña de Peruleiro, para a miña irmá e o meu pai e para min, claro. O seu fillo chámase Lino por min. Nunca serei o suficientemente grande para que isto poda ser compensado. Pero unha cousa si debo dicir. Paco marchou, pero non morreu. Vive comigo nos campos de fútbol. Magnífico líbero. Magnífico bebedor de cervexas logo de perder ou gañar no territorio máis poético da nenez: Os estadios de fútbol. Que falen os poetas do poeta. A min iso vénme moi grande. Eu falo desde o agarimo do mar. Cando a traxedia e a dor que nos provocou o Prestige, cando Nunca Máis, Corcón, Rivadulla Corcón, o gran poeta muxían, e máis eu, sempre repetíamos a frase de Paco, que a frase do mundo do mar: "Non podemos darlle as costas ao mar". E veu o mar. Maldito Mar. Quen queira contemplalo que o mire. Nós, os que o habitamos só podemos maldecilo. Maldito Mar. Vida ao noso poeta Paco Souto. E morte ao mar. Morte ao mar. Morte ao mar. Morte ao mar. Morte ao mar. Morte ao mar. Mar. Maldito mar. Maldígote. Unha vez máis. Maldígote.