No que os coruñeses clásicos (que non é o mesmo que os de toda a vida) chaman os xardíns do Relleno están instaladas estes días unha chea de tendas de campaña, toldos e carpas. Acampa, que así se chama a cousa, é un intento de reproducir a traxedia dos refuxiados. De facelo simbolicamente, moi simbolicamente, porque as traxedias, non se poden reproducir, da mesma maneira que non podemos saber que sente alguén invadido pola dor. Para sentir o mesmo ca un refuxiado tes que escapar dunha guerra cruelísima, deixar mortos atrás, pasar unha chea de probas nas que o que se xoga é a vida, e cando pensas que podes chegar, atoparte atrapado nun non-lugar. Nun sitio no que estás pero non es ninguén, nin nada, soamente un problema para xente que nin coñeces, nin te quere coñecer a ti.

O descoñecemento é precisamente un dos principais obstáculos que se atravesan no camiño da comprensión do fenómeno dos refuxiados. O que nos dá a entender o relato construído por quen manda é que é xente que se escapa, algo faría. Ou que veñen porque morrían de fame. Persoas que aseguran que non é vida residir nunha zona de copas ou de botellón deberían probar o que é vivir cando o que estoupa non son vasos, senón bombas, e que o perigo non é que os nenos se corten con botellas escachadas, senón acabar esmagados polo que foi a súa casa ou esnaquizados por unha bomba. Non ver que son xente que tiña un pasar, bo, mediano ou malo, pero un pasar, e un goberno que non lles caía ben, como adoita non caer ningún á cidadanía, pero que se se botan ao mundo non é para gozar das regalías no noso sistema de benestar, senón por desesperación.

O descoñecemento implica non querer ver a parte de responsabilidade, ou de beneficio, que lle toca a cada un. E non soamente polas decisións da política exterior do goberno. A maiores, en España fabrícanse algo máis que escopetas de caza: é un dos principais exportadores das armas feitas para aniquilar pezas de dúas patas e sen plumas. E sobre todo, os valados e concertinas que están convertendo as extremas de Europa en ringleiras de muros e cercados fabrícanse aquí, en Málaga. Empezou sendo unha factoría de cerres e ferraxería para uso agrícola e seguridade vial (Mora Salazar, S.L.), pero foilles tan ben que en 2003 crearon unha sociedade máis pintona, European Security Fencing (ESF) "la única empresa española fabricante a nivel europeo de concertinas, y otros elementos de seguridad pasiva", segundo se define. Baixo ese concepto, "seguridade pasiva" parece que se agocha unha empresa dedicada a propagar as vantaxes do autocontrol e da necesidade de ser ben levados, pero en realidade, segundo a súa propia definición, consiste en "productos diseñados para la disuasión e intrusión de personas ajenas".

Así que, se vostede quere disuadir a persoas alleas -cuñados por exemplo- pode achegarse a sede de Málaga (tamén hai delegación en Berlín, para atender o emerxente mercado centroeuropeo) ou comprar online unha variedade de produtos: desde a concertina básica ao modelo Arrow Blades, ("su cuchilla de 50 mm de ancho pertenece al grupo de los modelos más agresivos de concertinas, con un espacio entre cuchillas de 100 mm y con 12 puntas en cada cuchilla creando un efecto de anzuelo"), por uns prezos que roldan dos 43,60 euros (a concertina 25) aos 45,98 euros (o tipo 22), supoño que por rolo. Está tamén o arame de espiño de toda a vida, a 31 euros, pero en cousas como a seguridade pasiva, sinceramente, o barato acaba saíndo caro.