O recibo destas letras, espero que estean desfrutando da calor que vai. Eu pola miña parte, non, como é habitual, pero teño asumido que nestas cousas son un tipo raro. Alguén que non sabe valorar a sensación de estar metido nun forno do que é mellor non saír porque fóra hai un como un reflector xigante que te torrefacta. Tampouco entendo ese teórico remedio, irse eslombar a areais sen sombra ningunha, e cando o corpo adquire a potencia calorífica suficiente como para cocer un ovo nel -ou fritilo, se puxemos crema bastante- irse meter na auga para logo torrarse outra vez, pero cheo de sal, como as pipas.

Tampouco aprecio como se merece ter que andar estacionando de canto en sitios inverosímiles, deixando o coche que vaia collendo unha temperatura interior como para cocer barro cando haxa que collelo de volta. Temperatura na que logo te poderás recrear unha chea de tempo, mentres volves en caravana á casa. Claro que posiblemente non teñas casa. Refírome que ao mellor non estás nela pasando estes agradables días, senón no que a propaganda dicía "coqueto apartamento con vistas as mar", e que alugaches por unha fortuna sen ter a precaución de preguntarlle antes a un amigo indíxena onde estaba O Ventorrillo, e sen comprobar se ese oitavo piso desde o que, efectivamente se ve o mar (o porto exterior de Ferrol, en concreto) tiña o ascensor en funcionamento ou non. De todas formas, logo de carretar cadeiras e parasoles costa arriba desde Riazor, xa estás nun envexable estado de forma, como para comezar a pre temporada no Fabril.

Ademais, no improbable caso de que se sinta agoniado polo exceso de bo tempo, sempre pode pensar en como o estarán pasando no interior ("sabes aquel do viaxante que morreu e foi ao inferno, e cando espertou dixo: 'Hala, outra vez Ourense'!", contoume unha vez un entrevistado). Ou no sur, onde están tan contentos con iso de Galifornia. Ou escoitando aos veraneantes de máis interior dicir: "¡Uy, esto no es nada, calor-calor el que pasamos allí!" Claro que pode ser que sexa un individuo romo que non aprecie os beneficios do turismo. De feito non os aprecio. Ao contrario, soporto os seus inconvenientes. Que teñas que loitar a brazo partido con eles se queres ir a un local no centro -e xa non falamos de aparcar-. Ben é certo que podería ser peor. Podías vivir en Santiago, e ter que vadear mareas humanas e bracear como quen nada contra a corrente cada vez que pisas a rúa. Sentirte como un extra de película, ou como unha parte móbil máis dun decorado, dando color local. Ou podías estar en Barcelona, onde a demanda habitacional fixo que un hotel de tres estrelas normaliño, almorzo non incluído, custe tanto como durmir no Hostal dos Reis Católicos. Ou en Praga. O ano pasado, Praga tivo o sexto posto na lista mundial de mellores destinos turísticos que fai Tripadvisor (mellores para que? Para atoparte con algún compañeiro de traballo?). É a quinta cidade de Europa máis visitada, despois de Londres, París, Istambul e Roma: cada ano recibe arredor de seis millóns e medio de turistas -descontados checos e eslovacos-, pero a diferenza destas grandes capitais, Praga é unha cidade de pouco máis dun millón de habitantes. Tocan a seis e medio per cápita. Como se A Coruña recibise 1.625.000 veraneantes e Galicia dezasete millóns e medio (claro que en Galicia, repartíndose ben, aínda hai sitio). Vaia fartura, eh?