O grupo Olladas, regresa a nós este luns, neste mes de agosto, na súa penúltima entrega. Hoxe Juana Rosalina Chouza e Willy Méndez, nos presentan as súas creacións. Desde este lugar de encontro para a vida literaria no xornal LA OPINIÓN de A Coruña, vaia toda a nosa solidariedade e amor para as vítimas e familiares dos mortos e feridos no brutal atentado de Barcelona.
Xogo de bonecas
Era un home emocionado diante da súa obra. Por fin, conseguírao, tanto sacrificio pagara a pena. Era un ovo frito "perfecto". Aínda que a clara estaba totalmente callada e os bordes algo tostados, a xema permanecía líquida. Poderíase dicir que a súa cor era deliciosa, case como o alaranxado dun amencer. Atrás quedaban tantos intentos errados, tantos xogos de bonecas, de pulso, deixar a súa casa, trasladarse a París... Espera, espera. Non. Iso sucedía nunha película, si, aquela de Audrey, esa na que acababa cun señor maior, con Gary Cooper, ou era Humphrey? Tanto ten, o nome non é o importante. O caso é que sempre remataba nos brazos dun señor moito maior que ela. Algo que ambos tiñan en común. Ese aparente e sinxelo ovo frito, non só representaba o esforzo de meses, senón a súa plena independencia. Despois do atropelo hai case un ano, despois de varias operacións en ambas bonecas, en ambos pulsos e varios meses de rehabilitación, podía considerarse libre. Finalmente, aprendera a vivir. A súa tixola era unha fiestra ao mundo.
As augas do pasado
A chuvia golpea nos cristais con furia inusitada como una tromba de látegos que azoutan sen cesar. Apoiada sobre unha mesa, a muller contempla abstraída o amarelento retrato unha e mil veces. As súas mans trementes sulcan suavemente a fina silueta desa imaxe que se descobre diante dela. Aires de saudade van invadindo a súa faciana e a louzanía da mocidade, plasmada na antiga foto, trasládana a esa época de artista de vangarda, facendo fluír na súa memoria lembranzas dun glorioso pasado. Ergue a vista, os seus ollos están humedecidos e ese rostro avellentado polos anos observa melancólico a auga que sen piedade esvara por cada xanela da vella mansión. Levando con dificultade a pesada carga da súa lonxevidade achégase a unha diminuta fiestra que entreaberta sirve de testemuño para deixar caer a fotografía que ondulando dilúese entre as augas que bordean o camiño. As luces transfórmanse en penumbra e un caduco reloxo de parede afoga o seu son. A atmosfera vaise nutrindo dun arrecendo a soidade mentres na rúa a foto murcha dunha moza fermosa observa inerte como a pertinaz chuvia deixou de caer.
Estes días escoitamos en Barcelona o berro "non temos medo", sirva como final á nosa entrega de hoxe un microrrelato da miña autoría titulado Artista e navegante dedicado a J. Conrad e a Manuel Rivas co que comparto o amor pola obra Martin Eden da autoría do autor británico. O relato ten que ver con ese "non temos medo" barcelonés, e di así: "Estaba aterrorizado pero se atrevería con todo."
