Hoxe preciso falar do tsunami de incivismo que nos asola. O martes, collín un autobús para ir ao cemiterio de San Amaro, lugar que visito cada quince días para contemplar a beleza artística deste espazo e para saudar aos amigos mortos: Marinhas del Valle, Manuel Balboa e Luís Seoane. No autobús entra unha señora duns oitenta anos. Cae ao chan. Ninguén se ergue. Outra señora pregunta desde dez centímetros de distancia: "Quere que a axude?". Un rapaz, que ía cara a Escola Picasso, e un servidor levantámola señora, acudindo a facelo desde o fondo do vehículo mentres sorteábamos cabezas de curiosos inmóviles. Xoves, cruzo un paso de peatóns. Un ciclista tímbrame mentres cruza polo mesmo paso. Xírome e el pasa sobre o meu pé. Non pode pasar pedaleando por un paso de peatóns e menos por riba do meu pé, mais minguén me pregunta se me fixo dano. Cando ergo a mirada desde a miña deda gorda inflamada na procura do ciclista xa non está. O semáforo muda de luz. Os coches comezan a pitarme. Coxeando visiblemente cruzo, por fin, o paso de peatóns. Os ciclistas non teñen que pagar un seguro por circular e deberían. Aínda que fose só de cinco euros ao ano. Se cadra, así non se darían á fuga, porque o seguro pagaría a miña visita médica e a pomada que tiven que mercar para a deda gorda. Venres, regreso a casa. Polo camiño un señor en estado ebrio cae de fociños ao chan e comeza a sangrar polos narices e polos dentes. Moita xente acudimos a auxilialo. Sangra aparatosamente. Unha persoa chama por teléfono a unha ambulancia. Sabedores que tardará entre vinte e trinta minutos, esta é a media de tempo que tarda unha ambulancia en acadar o centro da cidade, decidimos incorporalo para que deixe a postura na que se atopa, pois resulta imposible limparlle o sangue e ademais está comezando a tragala para o seu interior. O tipo é un armario. E custa movelo. Afortunadamente, entre os auxiliadores hai outro señor que se decide a axudarme e logramos cambialo de postura. Moitos curiosos. Pero ninguén quería manchar as súas roupas. Se cadra foi porque era venres e a xente arranxouse para saír cear. Se cadra foi porque se trataba dun indixente e están moi sucios e nos poden contaxiar algo ou que da noxo auxiliar a un dos nosos que fracasou no camiño pola vida. O alcoholismo non é un vicio, é unha enfermidade. Agás nalgúns casos. Eses nos que a xente decide converter o consumo de drogas e alcohol nunha maneira de vida. Só neses casos, censuro á persoa, e aínda así fágoo moi liviamente. Porque xulgar aos demais prodúceme unha preguiza considerable. Sábado. Outra vez o autobús. De todos é sabido que a rúa de San Andrés é autopista do centro da cidade preferida polos condutores de buses para pisar o acelerador. Á altura do edificio da oficina principal de Abanca, un autobús pégase tanto á aceira que golpea nun cóbado a un transeúnte. O señor pega un alarido. O do autobús, como era de esperar, non para. Ninguén lle pregunta ao pobre home como se atopa. Interésome por el. Nada grave. Un golpe forte. O brazo comeza a inchar, pero non hai nada roto. O señor era un veciño da zona, e volvemos xuntos para a casa falando das autopistas, dos autobuses, dos ciclistas, dos indixentes, do tsunami da mala educación e do cemiterio de San Amaro, e ata de Luís Seoane, ao que o señor coñeceu persoalmente uns anos antes da morte do xenial pintor.
