Remata unha semana de gloria arredor da figura de Luísa Villalta, poeta e violinista e moitas cousas máis. A Asociación de Escritores e Escritoras en Lingua Galega e a Asociación Cultural Alexandre Bóveda foron quen de xuntar a un monte de amigos e de admiradores de Luísa para lembrar a unha artista de fino intelecto e punzante sensibilidade. Poucos ensaios hai tan acertados sobre a música e a poesía como o seu: O outro lado da música, a poesía. Algo tan obvio, tan dito, tan lido e debatido, pero que precisaba un texto que permitise profundar nesta simbiose, nesta relación tan antiga como eterna. Apolo venerado polos artistas na antigüidade tivo dous fillos Orfeo e Lino, un converteríase no patrón dos músicos e o outro no dos poetas. A poesía sen música interior non é poesía, sexa rimada ou non.
A rima ten que ver coa musicalidade, non coa música que desprende un poema. Un soneto, aínda rimando, pode chegar ao igual que unha redondilla, a resultar sobria como un páramo carente de paxaros que iluminen cos seus cantos a paisaxe. E, pola contra, un poema en verso libre pode agochar no seu interior toda unha sinfonía wagneriana. Luísa adéntrase nesta relación incestuosa entre os dous irmáns fillos de Apolo e nos invita a ir da súa man polos camiños da metáfora e das semifusas.
Poucas poetas cantaron Coruña, como ela o fixo. Na pel dos seus versos o aroma do Orzán, o balbordo da cidade, o romantismo dos xardíns e o carácter de patria de barrios como Monte Alto. Pero a Asociación Cultural Alexandre Bóveda e a Asociación de Escritores e Escritoras en Lingua Galega, prometen volver cara a primavera con novos actos que nos fagan achegarnos aínda máis á memoria creativa de Luísa Villalta. En breve, editarase a súa obra dramática completa coas pezas O paseo das esfinxes, O representante, Concerto para un home so, Os doces anos da guerra e As certezas de Ofelia. Prepáranse tamén lecturas dramatizadas e un espectáculo teatral Música desvelada que reunirá un cóctel de pezas de autora xogando co título do seu libro de poemas Música reservada.
E volverase sobre a súa poesía e sobre os seus ensaios para ir dando pé a que o tempo non humille a arte xurdida da mente desta artista tan íntima e silenciosa. Lembrei nestes días moitos rostros de amigos de Luísa: Beiras, Pancho Pillado, Pilar García Negro, Dani, Pilar Pallarés, o clan dos Pereiro, Paulino e todos os seus irmáns, Cesáreo Sánchez Iglésias ou Fernán-Vello, con estes dous últimos tiven a honra de portar o cadaleito da nosa poeta e amiga. Días felices e días duros. Días de viño e rosas e de amargo e lirios. Cando se enterra a un escritor, se a súa obra paga a pena, fica aí para sempre. Pero cando se enterra a un intérprete que non compuxo para o seu instrumento, entérrase tamén a este. No cadaleito de Luísa ía tamén o seu violín ateigado de notas azuis coas que encher os ceos do futuro.
