Hai soberbias e soberbias. O caso de Remixio é dunha medida moi alta ou, dicíndoo doutro xeito, de difícil medición. Remixio era un home mal encarado, testán, orgulloso, posuidor dunha autosuficiencia mal entendida, dun enorme ego e, como era de agardar por vostedes, dunha cultura ínfima. Aínda que a soberbia non vai ligada sempre falta á de cultura, a ausencia desta axuda a agravar algúns defectos. Desde cativo, Andrés, o fillo de Remixio, sufriu os embates do carácter do seu pai. "Ti tes que valerte por ti mesmo. Tes que ser forte. O mundo non é dos febles. Nunca pidas axuda a ninguén. Ninguén cha vai prestar. Iso é cousa dos curas, que andan dicindo que ames ao próximo como a ti mesmo, pero que o único que aman eles é á próxima do seu veciño e o viño de misa." Andrés medrou con estes sabios consellos e foi sendo, devagar, vítima deles. Aquel home repetíalle todos os días: "Tes que estudar para non depender de ninguén, para ter cartos e ser máis que ninguén, para foder aos outros antes que te fodan a ti, para que o mundo pida papas cando ti soltes unha ameaza por esa boca. Pero para ameazar hai que ter poder, e para ter poder hai que ter cartos, e se queres ter cartos non podes fiar nin dos teus amigos nin da túa muller. Así vivirás sen ter que pedirlle nada a ninguén. Mellor só que mal acompañado". E aquelas verbas foron furando a enteireza de Andrés, quen despois de escoitar unha das filípicas do seu pai tiña que visitar ao seu camelo para que lle dispensase unha dose de heroína. Tanta presión afogouno. E co tempo, Andrés, morreu. Novo. Morreu moi novo. Non acadara o cuarto de século cando nos deixou. E os poucos amigos que tiña, acompañamos á familia no enterro. Ao velorio foi imposible asistir, porque aínda que nos non consumíamos droga, para Remixio éramos os responsables da morte do seu fillo. Cando o ataúde chegou ao camposanto, ningún de nós se atreveu a se achegar onde o cadaleito. O pai de Andrés facía garda. Os seus compañeiros da taberna non acudiron. Seguro que xa lles tiña soltado algunha filípica e decidiron non arriscarse. Mais os amigos de Andrés si estábamos. E cando aquel home que nunca foi quen de vencer a súa soberbia botouse senlleiro a polo ataúde, pretendendo levalo en soidade ata a tumba, todos a unha, fomos botarlle unha man. Levamos en ombros a caixa onde descansaba Andrés ata o seu lugar na terra e depositámola no húmido e escuro chan. Remixio, volveuse cara nós e espetounos na cara: "Xa fixestes dabondo por el, que era un fillo de puta". Desde aquel día, bautizámolo como O Rei da Soberbia. Parece unha lenda, pero foi real, agás que non se chamaba Remixio. E o alcume víñalle moi ben acaído, porque endexamais coñecín un ser humano cunha soberbia tan alta ou de tan difícil medición. Era o monarca de tal pecado capital, e tamén era un bo exemplar da ignorancia. Un chulo, un canalla, unha besta. A barbarie enfundada nun corpo de home.