A hipocrisía que vén de serie no ADN hispano impide falar mal dos mortos, e nos últimos tempos non só a hipocrisía, senón tamén algún xuíz de sentencia fácil. Así que me deron ganas de poñer aí enriba "Merino non foi unha boa persoa", para deixar claro que aínda que o era (porque de verdade que o era, e a ninguén nunca lle escoitei o contrario) non por iso é recordado. Ser boa persoa non abonda para ser alcalde, aínda que debería ser un requisito obrigado e comprobable, e a maiores, en política, cando che poñen a etiqueta e che dan o certificado de boapersonisno, o que están dicindo os teus é que eras bo de máis e non tiñas media bofetada e os outros que non valías para nada.

Ver no salón de sesións de María Pita a Merino de corpo presente lembroume cando, un rapaz disfrazado de xornalista, asistía a aqueles plenos eternos, onde se debatía de todo, e todos tiñan a palabra, e o dereito a réplica e a contrarréplica, e votar cousas como se se retiraban puntos da orde do día. Daquela parecíame natural, a min e a todos, sen saber que chegarían tempos nos que debater e votar nunha cámara ían acabar sendo un rito litúrxico máis, con menos sorpresas no resultado que unha misa de doce. Daquela, co cadáver de Franco aínda quente, o país e a xente saïamos dun mundo en branco e negro, cunha visión binaria. Un alcalde non podía ir sen garabata (queixárase unha presentadora televisiva), nin ser nacionalista (porque iso era ser separatista). Por iso (polo de ser nacionalista e consecuentemente separatista, non polo de garabata, aínda que de seguro influiu) ata lle armaron unha moción de censura que non figuraba na vixente lei de réxime local, pero que el deixou votar igual.

O seu actual sucesor, e tamén desgarabatado, Xulio Ferreiro, dixo que Domingos Merino trouxo a luz a aquel mundo descolorido. Non só luz. Cando chegou -chegaron- non había nin cartos para a as nóminas. Inaugurou o cemiterio de Feáns, a remodelación de Riazor, os trámites ou as obras de mercados municipais e colexios... e redactaron un PXOU que tentaba coutar a especulación e as maneiras de construír que levaban décadas desgraciando a Coruña. Por iso axiña lle apagaron a luz. Non foi unha moción de censura, nin de confianza. Dimitiu, sen encomendarse a ninguén, porque, como me dicía no salón de plenos o que foi o seu compañeiro de candidatura, Pepe Longueira, "hai xogadores de xadrez que no medio dunha partida tiran o rei porque xa saben por onde van ir os tiros". Os tiros eran os dos poderes tradicionais que si promoveron o separatismo da cidade con respecto a Galicia para asegurar negocios (Merino tivo unha oferta de ser apoiado pola dereita se facía a operación dos centros comerciais da Cubela, que logo acabaría facendo Paco Vázquez). Pero tamén recibiu perdigonazos dos propios e dos amigos. Dos coaligados en Unidade Galega e dos outros socios de goberno da esquerda. En resumo, algo tan actual como que che ataquen de fronte os que defenden intereses privados con ideas públicas, mentres os que tes ao lado aproveitan que estás preto para darche mellor. E cando xa non molestas, eras unha boa persoa. Aínda que efectivamente o foras.