Din que os políticos teñen que ser bos actores, ou polo menos actores a secas, porque o seu non deixa de ser unha representación. Non sei se foi así en tempos. Agora son uns ilusionistas -que non ilusionadores-, ou sexa xente "que por medio de trucos, xogos de mans, artificios, etc., provoca o erro dos sentidos, facendo que se tome por real ou posible algo que non o é" (RAG). Ou prestidixitadores, que como a etimoloxía do nome indica, son aqueles que moven os dedos rapidamente, facendo aparecer e desaparecer obxectos (e nalgúns casos tamén unha presada de cartos). Use os dedos ou a labia, ser prestidixitador, o ilusionista e político experimentado consiste no mesmo: distraer a atención do que en realidade está pasando.

Que é o que está pasando?, segundo os opinadores, as tertulias e todos os ámbitos serios onde se demonizan as fake news, produciuse un caso gravísimo porque un humorista dixo uns chistes subidos de ton no pregón do Entroido de Compostela, que nunca tanto entroido tivo. Confeso que non escoitei o pregón de Carlos Santiago, nin o lin, nin me penso molestar en buscalo, porque se os denunciantes e os indignados non necesitaron tampouco nin escoitalo nin lelo, e denunciaron e se indignaron de oídas, por que me vou matar eu.

Pero tampouco hai que ser Felipe Senén ou Antón Fraguas para saber que os usos tradicionais e inmemoriais do Carnaval, quitado épocas bárbaras como o franquismo, eran diversas variantes da oportunidade de poder botar por fóra: vestirse de cura priápico ou de catedrático burro, meterlle formigas a unha veciña polo escote ou farelos a un visitante polo pescozo, pintarlle a roupa de xiz á xente pola rúa (¡"Que no te parezca mal, questamos en Carnaval!") ou cantarlle as corenta á autoridade. Unicamente os que podían amolar aos seus semellantes todo o ano e criticar a quen se lles puxera por diante, reducían o Carnaval a un baile de mascaritas no Casino. E, por suposto, os pregóns debe dalos unha figura de cartón-pedra famosa por saír na tele ou no Parlamento, e ten que limitarse a dicir que está encantado e que esta cidade (hai que ser extremadamente coidadoso en lembrar que cidade é exactamente), que acaba de coñecer (ou que visitou nunha excursión de fin de curso) parécelle fantástica, e os indíxenas amistosérrimos.

O mesmo día en que os medios atronaban coa polémica entroideira deste ano (o ano pasado foi a do cartel do papamóbil na Coruña), viña neste periódico (e non en moitos máis, ou polo menos non destacado), que en Galicia, cada día pérdense 17 hectáreas de terreo cultivado, pola crise láctea e o éxodo rural. Tamén, con datos que non fai falta repetir porque xa os sabemos, que case todo o territorio galego que non está arredor da AP-9 e dunha ducia de cidades e vilas vai ser, en non moito tempo, un parque temático para xabarís. Igual que, mentres xente que non pisou un ambulatorio en Galicia alerta por todas partes que a atención sanitaria está en perigo pola esixencia do idioma galego aos profesionais, a información de que boa parte da atención primaria recae en médicos con contratos dun día e xornadas de 24 horas hai que andala buscando.

A Confucio atribúeselle aquelo de que cando o sabio apunta a lúa, os parvos miran o dedo. Pois cando sexa unha autoridade quen apunta, mellor mirar o dedo, ou mais ben, fixarse nas mangas a ver que agacha nelas.