Poderei parecer un fillo desnaturalizado, ou un pai desagradecido, ou as dúas cousas, pero agora que estamos en época de reformas drásticas, esixo a derrogación inmediata do Día do Pai. Non soamente no meu beneficio, que tamén, senón para mellorar substancialmente as relacións paterno-filiais, atenuar a brecha xeracional, e unha chea de vantaxes máis.

Se non houbese día do pai, os nenos e as nenas non se verían obrigados a facer traballos manuais artísticos "que lle podan gustar a papá", pasando así dobre traballo: pensar que lle pode gustar a papá, e logo facelo. Do fillo maior, cando era pequeno, recordo un móbil de barro cocido e un cinseiro do mesmo material. O rapaz, claro, víame fumar e falar moito por teléfono, e pensaba que esas eran a miñas afeccións. Xa máis grandiño confesoume que pensaba que o que máis me gustaba era poñerme diante do ordenador, pero era un reto moi complicado facer un en barro cocido. Pero o malo non é que nenos e nenas teñan que pensar e fabricar regalos: é que os pais temos que aceptalos. Non só iso: temos que facer como que nos gustan e exteriorizar de forma entusiasta a satisfacción que nos dá recibilo. Mesmo é conveniente conseguir poñer ollos de guerra, mesmo ao borde das lágrimas en clara sinal de emoción. Iso, por suposto, non te libra de ter que conservar o regalo unha chea de anos. Afortunadamente, o barro mal cocido esfarélase ao terceiro ou cuarto ano. Quizais por iso, nas aulas de Primaria, o demo os coma, xeneralizouse o do debuxiño para papá. Supón ter á vista uns borranchos ben intencionados -ou iso se supón- unha chea de tempo. Despois duns anos, en conversas home a home de pai a fillo, todo sae á luz: el odiaba o agasallo, por se non atinaba ou non lle saía ben, e ti polo mesmo.

Pero o problema non é só intrafamiliar. Como pasa sempre nesta sociedade, o peor son as coaccións comerciais. Parece que se non lle regalas a teu pai unha semana en Punta Cana é como se o meteras nun asilo. Nas últimas horas, por exemplo, recibín unha chea de emails de compañías de aviación ou de viaxes nas que me tiven que rexistrar no seu día para conseguir un billete, e despois non fan máis que meterche presión con que te tes que divertir, ver mundo, e aproveitar fantásticas ofertas. "¿Pensando cómo sorprender a su padre, xosemanuel pereirosanchez?", reza un. De entrada, amola o tratamento de tarxeta de embarque, pero despois, por que supoñen que quero sorprender a meu pai? Ou que a meu pai lle gusta que o sorprendan? ("papá, aquí tes un billete de ida para Burkina Faso"). Por que supoñen que teño pai, ou que non acabo de quedar sen el hai dúas semanas e choro como unha madalena cando abro o email porque nunca o sorprendín -agradablemente- e nunca o levei a Punta Cana (nin a Burkina Faso)? Incluso, por que supoñen que, de ter pai, me levo ben con el e non que levo anos sen falar con el porque diferenzas sobre quen debía suceder a Irureta como adestrador do Dépor? Que invasión da intimidade familiar é esa?

Bernard Shaw dicía que os pais deberían darse conta de canto aburren aos seus fillos. Así que menos que liberalos de ter que celebrar unha festa que eles non teñen e que ademais é indiscutiblemente paternalista.