A Cándido Pazó o que lle sobran son historias. "Os meus pais eran contadores de contos, e eu teño moitos na cabeza", asegura o autor e director teatral, que participará de novo esta tarde no espectáculo do teatro Colón Contos na lareira. A partir das 20.00 horas, o escritor compartirá xunto a Quico Cadaval e Celso Fernández Sanmartín os seus relatos da man de Rababiero Promocións, que intentará, por cuarto ano consecutivo, reconstruír a maxia desas noites de lendas ao carón do lume, nas que os ouvintes ficaban abraiados coa simple forza da palabra.
"As familias xuntábanse fronte a lareira para contar as súas historias. Aquí, nós o elevamos á categoría profesional", engade o vigués, que recoñécese xa un veterano do espectáculo. Ao igual que os outros dous mestres da verba cos que compartirá escena, Pazó foi un habitual en "varias das edicións" pasadas de Contos na lareira. É por iso polo que non lle preocupa non ter aínda pechado o repertorio co que sairá nesta ocasión ás táboas, nas que tirará, como sempre, de "guion mental". "Teño o meu repertorio, e o administro en función do ambiente do público e do que estea a pasar eses días", conta o dramaturgo, que achegará á función algunha peza da súa propia autoría.
As súas obras "non escritas pero si compostas", mesturaranse con narracións "da tradición oral". Relatos que veñen "da noite dos tempos", e dos que moitos "coñecerán outras versións, porque tamén se llos contaron a eles". "Noutros encontros emprego historias urbanas ou fantásticas, pero este acto ten que ver coa memoria", indica Pazó, que advirte de que, aínda que o semelle, non todos os relatos compartidos naceron en Galicia. "As veces pensas que unha historia é galega, e resulta que tamén se conta en Rusia. Non se sabe onde nacen, porque viaxan a unha velocidade rapidísima, e iso é o bonito", engade.
Máis que a orixe, e mesmo máis que a propia trama, o importante é a actitude. Conta Pazó que a improvisación xoga un papel fundamental neste tipo de espectáculos, nos que os mesmos participantes apoian e completan os relatos dos outros. "A xente ten que percibir que se conta por primeira vez. Se non é un actor de comunicación directo, simple e vivo, non funciona", afirma o escritor, que compartirá entre dous e tres relatos.
A súa frescura á hora de narralos axudará á recrear "eses serán nos que a xente se agrupaba xunto ao lume". Contribuirá tamén un pote de tres pés, ao redor do que se sentarán os oradores para construír aventuras cheas de saudade, retranca, humor e maxia. Compartilas nun teatro é, malia o paso do tempo, moito "máis habitual do que parece". "Entre 1995 e o 2010", houbo en bares e salas de todo o mundo "unha explosión" deste tipo de contacontacos para adultos, unha tendencia que agora "vai a menos, pero sen chegar a nada". "Está máis normalizada, pero antes o que me daba de comer era contar contos", explica Pazó, consciente de que, a pesar das modas, non se pode recuperar nas táboas o que xa se perdeu no tempo. "A tradición oral xa non se pode recuperar, pero si se pode reivindicar que a palabra é tamén unha maneira de comunicación creativa. Podemos estar na época da máis alta tecnoloxía, pero o ser humano aínda pode facer o máis simple: sentámonos, e eu che conto unha historia".
