En 1921, o barco Santa Isabel naufragou nas costas de Sálvora con 260 emigrantes nas súas tripas. E tres mulleres botáronse ás súas augas sen dubidalo para salvarlle á vida a 48 deles. A súa historia, libremente adaptada pola directora coruñesa Paula Cons, estrearase o próximo 24 de xullo a través de Filmin baixo o título de A illa das mentiras. Trátase da primeira longametraxe de ficción da artista, que reflexiona no filme sobre a carga dos heroes e os escuros camiños das envexas.

O romanticismo dos naufraxios é ineludible?

Si. Calquera situación moi extrema que nos pon a proba e fotografía a nosa verdadeira natureza sempre nos fascinou a todos. E agora, vivindo a situación que estamos vivindo, case conectamos máis con eses momentos.

Con que quedou e que desbotou do afundimento?

Eu sempre estou dicindo que a película non é un documental. Inspírome nuns feitos reais e nuns personaxes apaixonantes, pero a partir de aí deixei voar a miña imaxinación. Xoguei con moitas cousas do imaxinario e da costa galega, pero mesturei. Aínda que, como son xornalista, a cabra tira ao monte (ri).

A película a rodou en Sálvora, como levou o illamento da produción?

Leveino marabillosamente porque quería rodar alí a toda costa. A illa enche totalmente os fotogramas, a súa beleza é abraiante. O que fixemos que era complicado era ir e vir, porque alí non hai un sitio onde durma un equipo de 50 persoas. Ademais de estar pendentes de que fixera bo tempo, tiñamos que ver que non houbera moitas olas para trasladarnos nunha embarcación. Ás veces viñamos todos empapados e esgotados, era todo moi incómodo, pero non podía ser noutro lugar. Esa illa merecía unha película.

O entorno é duro, os personaxes tamén. Hai certo paralelismo?

Absolutamente. Xoguei moito coas caras pétreas, duras, medindo cada xesto e palabra? Porque eu creo que os temperamentos das illas son así. Daquela había unha dureza na vida, e aínda por riba era xente cunha idiosincrasia moi peculiar.

Encadraría a súa trama no psicolóxico?

Si, desde logo. Para min é un thriller de como se senten uns personaxes e como se malinterpretan eses sentimentos. Vai da fuxida da dor, e a fuxida da dor é unha moi mala elección sempre. Nun primeiro momento, a miña inspiración eran os veciños de Angrois, que cando aconteceu o accidente do Alvia, dicían: "Por que non deixades de facernos tanto homenaxe e vos empezades a centrar nas vítimas, que son as que de verdade precisan axuda?". O que pasa é que as vítimas son feas, é moito máis fácil agarrarte a un heroe. Apetecíame reflexionar sobre iso, sobre como se sentirían elas nunha homenaxe, porque probablemente non entenderían nada.

A moitos a proeza non lles casará cunhas mulleres pobres da Galicia do século pasado. Quería romper coa idea da heroicidade?

Si. De feito, hai un personaxe que encarna todo iso, que nos pon cara a cara cos nosos prexuízos e que creo que confronta ao espectador. A min encántame pensar que este é un thriller de señoras con pano, como se as nosas avoas foran as protagonistas, porque claro que poderían mover un filme de suspense.

A súa produtora, Agallas, aposta por filmes "coas mulleres en primeiro plano". Custa máis rescatar a historia galega ou a feminina?

(Pensa) O que máis custa é a historia galega e feminina (ri). A min me interesa a agochada, e se aínda por riba está protagonizadas por mulleres? Tes que sacar pas e pas de terra. Pero facer unha película custa moito da túa vida, así que máis te vale que sexa por algo que sintas que merece moito a pena.

Para que precisou agallas

Hai que botarlle agallas a moitas cousas. Para empezar, verte ao fronte de 50 persoas xa custa. E custa no proceso de financiación que te miren a ti e non ao teu compañeiro home. E hai que botarlle moitas agallas ao proceso posterior. Unha vez rematada á película é moi duro tamén. E xa se se cruza o coronavirus no teu camiño e déixate sen estrea en cines, como me pasou a min? Iso xa é tela. Pero teño moitas ganas de escribir outra película e tamén na costa, porque o mar é unha obsesión.

Nos últimos tempos estreouse El guardián invisible, Fariña, El guardián invisibleFariñaO sabor das margaridas

É que houbo un relato moi centralizado, e xa era hora de inverter o taboleiro. Probablemente críase que non se podía facer porque non había técnicos, pero agora que hai todo coa mesma calidade, empezamos a impoñer tamén o noso relato, que é apaixonante. Eu percibo clarísimamente que a mirada está posta en Galicia, e que dis "galego" e fanche o dobre de caso.