Que doado e cansino é, ás veces, dicir “non teño verbas” cando non tes recursos para expresar a túa dor ou, sinxelamente, o teu desconcerto cando finades a xente que queremos e non temos recursos para falar. Cóntoche isto porque ti fuches un home de recursos. Polo menos para min. Déchesme recursos para actuar, recursos para escribir, recursos para querer á xente, recursos para coñécer a esencia da poesía, para saír a actuar sen medos nin vergoñas cara ó público e até para saber como memorizar un texto. Mesmo para saber que facer coas mans nun escenario. Déchesme amigos, déchesme satisfaccións laborais e personais.

Déchesme tamén disgustos polo teu xeito de facer as cousas ás veces, porque ti eras poeta non só de pluma e papel (moito temos falado do pouco aquel que lle tiñamos ó Word ou ó Excel), senón de diluír os métodos de traballo nas rimas e métricas da improvisación ou o saber disfrutar das obrigas. Era daquela cando adoitabas meter no medio do follón ou do desastre aquela frase túa que sempre vai estar presente cando reverdeza loureiros da nosa relación de irmáns: “Ti tranqui, que sempre hai una solución perralleira”. E eu ficaba tranquilo. Porque viña resultando que si, que xa tiñas o recurso que de perralleiro só tiñá o calificativo do que tanto gostabas.

Non vou falar agora da túa traxectoria na dobraxe, na literatura, no saber, na cultura, no social, nas artes en xeral ou do teatro. Biógrafos terás que mirarán polo teu legado porque é lei que así sexa. Isto é unha reflexión e un sentimento persoal en singular que ten a opción de se converter en plural porque coido que é o sentir de tantas e tantos que compartimos os teus risos, as tuas bágoas, tanta beleza e tanta humanidade ó teu carón (a todo isto chámalle vida).

Así que danos agora un recurso, Lino. Para loitar coa tristura que nos deixa a tua marcha no corpo. E tanto nos ten que sexa unha solución perralleira.

Porque hoxe, o único que sabemos é que non temos verbas, home ilustre. Filibusteiro.

*Actor e director de dobraxe.