Máis que un amigo foi un fillo. De feito, Lino Braxe chamábame “pai”. Hai moitos anos que nos coñecemos e foron moitos os anos de traballo arreo conxunto na Radio. Lino Braxe, con ancestros no seu Mugardos natal e tamén na vila de Cariño, o noso pobo. Enfermo dende hai un longo tempo, déulle unha cambiada ao Nadal e xa está a facer dobraxe no infindo do ceo universo de poetas, pintores, actores, directores de cine, locutores de radio, biógrafo de glorias galegas, amigo dos amigos. Xa ten a caricia da serpe na man para establecer un sentido diálogo dos mortos e a noite, lonxe do botín da miseria e tantos outros títulos de obras súas ou en colaboración. De amor o desamor, na tablazón de calquera escenario, como actor ou director, como dramaturgo, soñador de imposibles no vento galego, pero tamén do Mediterráneo descuberto e o Sahara presentido. Morreu Lino Braxe, por máis que siga vivo no intramundo da cultura galega da que ninguén poderá nunca escluílo e á que Lino nunca renunciou.

Lino Braxe: xa me doe o simple feito de escribir o teu nome tantas e tantas veces dito desde aquel Cartafol en Radiocadena Española e os boletíns informativos de RNE na Coruña e Lugo.

Sempre foi Lino Braxe o Lino de todos os feitos culturais. Para el sempre foi un desafío interno a radio, a prensa escrita, a televisión, a loita dende a trincheira nacionalista por unha Galicia máis capaz, máis quen de ser por sí soa. Comprometido cos dereitos de todos e máis. Defensor de todas as causas de ben. Actor dunha peza en centos de pezas teatrais. Poeta inmenso que mergullou máis aló da víscera e foi ás cabalgadas no unicornio da pintura minimalista. Voz de rexistro amplo. Dobrador na televisión de personaxes sen conto. Radiofonista por dereito propio.

Coa morte de Lino Braxe perdo un fillo que compartín coa Radio, nai súa e miña nese triduo de tantos anos de labor conxunta ó que a morte botou por riba o pano negro das despedidas. Un mutis polo foro, Lino, que sempre ten o seu aquel, fillo.

Vas atopar no ceo dos comprometidos con Galicia moitos e bós amigos. Poderás, desta vez, saudar ao teu Cunqueiro, ao teu admirado Seoane. Poderás saudar unha outra vez a Pereiro e bicarlle a man a Rosalía, para discutir cara a cara con Curros Enríquez e botarlle un aturuxo a Pucho Boedo dende a ría mugardesa e os cantís do Ortegal.

Descansa, xa, fillo benquerido. O derradeiro traballo teu para min é un debuxo pequecho dun barquiño pesqueiro desa Galicia mariñeira que ambos amamos e á que deixas un moito orfa coa túa partida.