“A forma de normalizar é non estar facendo referencia a que o tema está en galego”

Que tipo de público tiñan en mente para facer este álbum?

Todo o mundo. Para nós foi xuntar a estética antiga do funk, o blues, o rock e o disco cos beats actuais. Está feito para que o escoite o teu fillo e o teu pai. Ao meu encántalle! Para este disco escoitei bastante Prince, Daft Punk, o novo disco de Dua Lipa, The Weekend... Tamén moita música disco e bastante blues.

En Telón de Grelos din: “Quero pasar o telón de grelos, saír de aquí”.

A linguaxe poética é interpretable. A nosa intención era, nunha canción con tonalidade especial, facer referencia á suposta limitación do idioma, que é unha mentira. O idioma non é unha barreira, senón todo o contrario.

Hoxe pódese facer unha serie en Galicia e que a xente a vexa en Netflix, con subtítulos, en Turquía.

Si, realmente se fas pop a xente case nin se fixa na letra, e nese sentido é unha ferramenta moi tocha para expandir unha cultura. As cancións que facemos da igual en que idioma estean. Se fas música accesible e consumible dá un pouco igual o idioma.

Con que intención fan música?

Nós cremos na reinvindicación, pero ao revés: a maior reivindicación é non reivindicar nada co produto cultural. A única forma de normalizar o idioma é non estar facendo referencia a que está en galego. A intención está bastante clara. É dicirlle á peña: cando fas música en inglés estás facendo o parvo, porque tes moitas máis probabilidades de triunfar en Galicia se o fas en galego. No mercado hai 2.000 grupos cantando en inglés e seis en galego.

A música debería tratarse como un produto de consumo?

Segundo os meus ideais, non se debería consumir, pero na sociedade na que vivo, eu son o primeiro que o busca e fago cancións para que se consuman. Gustaríame que non houbese unha industria tan tocha detrás da música e estou en contra da súa privatización, pero son o primeiro que se beneficia de que haxa plataformas dixitais que permiten que se expanda a miña música. É máis fácil dicilo se non gañas pasta, pero estaría guai que fose un sector máis público. Pero como en todo.

Como compatibilizaron a música e a carreira, e como lles influiu o ambiente universitario?

A nivel persoal, a carreira non me influíu. Levei a miña vida persoal á marxe dela e creo que me xestiono bastante guai. O ambiente universitario supoño que influíu en todo. O grupo nace dese ambiente. En Santiago estás como nunha Matrix, unha cámara de eco. A peña consume todo o que se crea aló sen dubidalo. Unha das primeiras cancións que subimos poñíana nas discotecas de Compos, e nós saíamos e xa as escoitabamos. Iso para nós foi un choque que flipas. De aí véñenos todo, as ganas de seguir. Tamén cousas malas, que a peña nos veña a saudar ou nos berren pola rúa.

En Oie Gayego empregan a retranca para falar dos tópicos dos de fóra sobre a comunidade, pero é a única nese estilo. É reivindicativa?

Para nós era unha broma, sen máis. Para min é empoderarme dende a posición dunha persoa á que se lle impoñen clichés. Riste de min pero ríome máis de ti. As cancións reivindicativas galegas son sempre cun ton máis agresivo. A nosa é divertida, graciosa, pero non é unha reinvindicación, aínda que pódeche facer pensar se a entendes e axudar a darse conta que os clichés son unha parvada. Ás veces dáme ata rabia, porque a nosa liña é outra e moita peña só coñece esa e pensan que es un paiaso, pero somos un grupo bastante serio, que se curra os temas, e somos músicos.

Empregan autotune.

Fai que a voz soe máis robótica, cun timbre máis actual quizais. Aparte de que nos aporta afinar de puta nai, apórtanos unha sonoridade actual, e está guai escoitar música disco con peña cantando en autotune.

Nalgunha canción teñen expresións moi poéticas: “eu só penso no que vou sentir cando vexa o teu ollar para min” e logo pasan a falar de perreo e “ven mami dalle”.

Depende do momento no que esteas facendo a letra. O estribillo desa canción, Pegadiño a ti, fíxeno nun momento triste da corentena, e cando fixen o verso xa estabamos saíndo e a canción converteuse nun reggaeton. Déronme ganas de falar dun xeito menos poético e máis explícito. Mesturan guai esas dúas partes. Embora é unha canción hiperpoética, pero temos outras no disco que só din parvadas.