Amigos por unha bici invisible

Era unha tarde máis, pero a idea de pegar carteis en busca de respostas enxeñosas cambioulle a vida. A Iago Prada esa ocorrencia fíxolle coñecer á que dez anos despois é unha das súas mellores amigas e que prefire que a coñezan co nome que, unha tarde de domingo, inventou para entrar neste xogo: A Ladroa de Bicis. O que era unha historia dos dous agora é xa de todos, porque para celebrar o aniversario desta amizade, Iago Prada decidiu contala en Twitter e leva xa máis de 9.400 rechíos.

“Alá polo 2006, eu tiña un grupo de amigos no instituto co que facía estas cousas”, relata Prada. “Non me lembro moi ben, pero coñecéndome, seguro que o fixen por botar a tarde e pensando que a xente o ía ver e que se ía rir e que se alguén nos mandaba un correo, riámonos nós tamén. A xente meteuse moito no xogo e ela,a verdade, é que gañou porque xogou mellor ca ninguén”, lembra Prada. O cartel que puxo, desde Sánchez Bregua ao centro —lembra que, en total, gastou menos de cinco euros— era unha imaxe en branco, que alertaba de que había unha “bicicleta invisible desaparecida” e solicitaba axuda para que, quen a vise, enviase un correo coas pistas e, tamén, que habería unha recompensa.

Logo deste xogo, conta Prada que se lle ocorreron outros que tamén puxo na rúa, como o de que desaparecera o seu amigo invisible. Daquela, xa estaba intercambiando correos con quen dixera que tiña o seu prezado medio de transporte: A verdadeira ladroa de bicicletas. “Cando facía algo así, creaba as contas e despois sempre lle dedicaba un tempo a contestar”, relata agora que xa non sabe nin onde están os contrasinais que lle dan acceso á bandexa de entrada. E sempre atopaba algo: “Algúns enviábanme unha foto dun farol e eu dicíalles que non era a miña bici, que a miña era doutra cor e cousas así”, recorda.

Ela baixou un domingo ao Opencor de Juana de Vega e viu o cartel, primeiro, asegura que pensou que sería publicidade pero, despois, pensou: “Se hai alguén que ten o tempo e as ganas de facer isto, merece que alguén xogue”. Entón, lembra que fixo o correo e que, sen saber como, converteuse en extorsionadora. “Era a mala da película”, comenta. Para ela, a historia melloraba se, en lugar de que a bici estivese “desaparecida”, fose “roubada” e foi aí cando se presentou como a posuidora da bicicleta invisible. Nesta primeira misiva, xa lle recoñecía que decidira non poñela no mercado negro, pero que non agardaría moito para facelo porque os seus “paxaros dodos” tiñan que comer.

“Levo miles de euros gastados en cacharrada e o que o peta é un cartel mal posto na rúa. Ao final é o de sempre, o que importa sempre é a historia”, resume Prada, que se dedica ao sector audiovisual. Para a A Ladroa de Bicis foi sorprendente a acollida da historia, que ela consideraba “normal”, aínda que recoñece que non é a maneira típica de coñecer aos seus amigos. “Eu teño outras historias bonitas. Un día escribinlle a un rapaz por Twitter para preguntarlle por que pechara unha páxina web na que el escribía e el contestoume, tamén por Twitter, que vira que eu vivía en Sydney e que el estaba alí de vacacións, así que, se quería, quedabamos e contábamo”, relata Prada.

Logo de dous anos de intercambiar correos para que a historia non morrese —sempre metidos nas personaxes que inventaran—, quixeron coñecerse. “Eu tiña moita curiosidade, ata lle pedín probas para saber se a bici que eu tiña era a del e unha vez pedinlle unha foto del coa bici e el mandoume un debuxo”, relata a ladroa. “Cando quedamos, eu cheguei e aparquei a bicicleta e estivemos metidos no personaxe un bo anaco. Eu preguntáballe por que ma roubara e, cando marchamos, ela díxome que me esquecía da bici”, comentan divertidos. Para aquela cita, ela esixiu que houbese cervexa e bourbon e que a recompensa non fose “unha cousa estúpida, como o diñeiro”. Atendendo a eses requirimentos, el levoulle catro ovos con mensaxes dentro: un deles cun vale por un paseo en bici invisible.

Aínda que eran eles quen alimentaban a historia, de cando en vez saía en conversas, tanto, que un amigo dos dous conectou as dúas partes e díxolles que os coñecía, así que, tempo despois, acordaron a entrega da bicicleta.

“Cando alguén pon en marcha un xogo no que ti es bo xogando, ao final, tes curiosidade por saber quen o deseñou, pero eu creo que a amizade xurdiu por outras cousas. Eu creo que nos acabariamos coñecendo”, relata a ladroa. Sobre se esta historia dá para unha curtametraxe ou para un guión, Prada ten claro que si, pero que aínda non sabe como podería rematar, así que, polo de agora, cómpre esperar até que chegue un final incrible ou invisible.