Chicho del Funk, ou Manuel Gonzalez, é moitas cousas. Literalmente. Dende que se estreou profesionalmente na música, á que sempre estivo moi ligado, fixo parte dos proxectos Esteban e Manuel, os pais galegos da cumbia-tune; do grupo de trap Boyanka Kostova e, máis recentemente, de Los rastreadores, xunto a Grande Amore. Á Coruña vén, nesta ocasión, como Ortiga, o proxecto en solitario co que xoga coa verbena, a electrónica e, sobre todo, coa festa. O músico ofrecerá unha actuación en Palexco ás 21.00 horas dentro do ciclo Porto Maresía.

É un pouco delicado facerlle entrevistas, despois da polémica suscitada pola última que concedeu, na que afirmaba que vostede fai música, non dá a chapa. Unhas declaracións que xeraron debate.

Si, pero eu que sei. Gajes del oficio. Non me importa moito.

A raíz dese debate, cambiou de opinión sobre o que pensaba?

Non, de feito reafírmome. E, de feito, a raíz desa polémica, creo que tamén se deixa ver moi ben a actitude do resto de peña que opina.

Canto máis coñecido é un, máis se comenta o que di. Sente certa presión?

En absoluto. Sempre parto da base de que non son irrespectuoso con ninguén, só digo as miñas opinións, que non se meten coas dos demais. Intento que as miñas sempre sexan respectuosas e non se metan con ninguén, e que simplemente poñan de manifesto os meus pensamentos. Eu fixen iso, e dáme igual o que pensen os demais. Non lle podes caer ben a todo o mundo.

Trae á Coruña o seu novo proxecto. Música para a fin dunha pandemia?

Si, máis ben este traballo foi o que fixen durante a pandemia. Ten partes de bajona, pero o que fixemos para o directo Joâo e mais eu, que é o meu guitarrista, ten un rollo moi festivo, moitas cancións do álbum están versionadas en clave de bailar. O directo enfocámolo co maior desfase posible. Se podemos tocar 25 cancións dunha hora, intentámolo.

Hai un mes, ofreceu tamén na Coruña un dos primeiros, se non o primeiro, concerto de pé que se celebrou na cidade.

Para min foi o primeiro de pé. Foi incrible, alucinante. Non só a nivel musical, senón tamén a nivel seres humanos. Ver á xente restregándose, abrazados e botándose encima do escenario é súper emocionante, non porque me cadrara a min, senón porque a raza humana está de volta.

Hai que recuperar o tempo perdido que roubou a pandemia.

Total. Esa é a miña intención de aquí ata polo menos o 2029, recuperar estes dous anos de pandemia.

O seu proxecto, Ortiga, bebe directamente do campo da festa galego. Que acollida ten arredor do Estado?

A verdade é que hai moitas cidades nas que o rollo funciona incrible. É unha frikada que vén da verbena galega, pero tamén é música latina e merengues, que se pillas un pouco de que vai o rollo, tamén che pode enganchar, porque é un ritmo constante e rápido, que fai que a cabeza diga que si. En España estou contentísimo, en verán houbo bolos incribles en Valencia, Baleares, Madrid...

É un xeito de universalizar a verbena galega e quitarlle as connotacións do pasado?

Si, e que eu o de “ui, el orquesteo, que mal” non o entendín nunca. Os instrumentos e os arreglos das orquestas son moi difíciles de tocar. Nunca entendín esa desvirtuación da orquestra. Estame dicindo un rockero que só sabe tocar tres acordes na guitarra que un tipo que sabe tocar o saxofón de arriba para abaixo non ten nin puta idea? Eu intento, desde o meu humilde punto de vista, traer ese tema das orquestras a hoxe e darlle un lavado, para que á xente lle guste desde outras perspectivas. Ao final, as miñas letras son o meu día a día de chaval adolescente de Santiago.

Reivindica os ritmos latinos. Hai pouco, C Tangana volveu poñer de moda a bachata co seu tema Ateo. Fará bachata Ortiga?

Claro, o que pasa é que agora, con Rosalía e C Tangana, parece que se fas bachata es un copión. Pero si, algún día fareino, pero cando estea un pouco menos mainstream. A bachata...mecagoendiola, yo ya la escuchaba de antes. O “Me emborracharé por tu culpa...”.

Impórtalle moito que o acusen de copión?

Non, pero agora con Rosalía e C Tangana, a bachata non se pode facer. Hai que ir ao contrario, aínda que a min a bachata mólame. É como cando hai unha serie nova e che din que hai que vela. Pois non. A min esas cousas danme moita pereza.