«Ruídos hai moitos nunha central, pero aquel era especial»

Pasaron xa dúas semanas do apagamento que deixou ás escuras a toda a España peninsular. Polo de agora aínda non se coñecen as causas, pero si que é un feito insólito, aínda que con algúns precedentes. Dun deses episodios nos que todo podería saír mal, pero saíu ben, lémbrase José Souto Mecías, que traballaba como xefe de operación na central térmica de Sabón o 6 de xullo de 1977, cando Galicia quedou coma unha illa con subministro de enerxía eléctrica mentres o resto do país pasou 75 minutos sen servizo.

«Eu levaba tres anos traballando na térmica de Sabón. Nunha central, a xente ten quendas de traballo porque hai que estar alí 24 horas os 365 días do ano. Eu estaba no meu posto e houbo unha incidencia que foi arrastrando as outras centrais», lembra Souto, enxeñeiro de Fenosa, que adoitaba traballar naquel momento de oito da mañá a cinco da tarde.

A prensa da época recolle que o apagamento empezou á unha e cuarto da tarde e que se recuperou pasadas as dúas e media e avanza, xa ao día seguinte, que se deu por unha avaría nun interruptor da subestación de La Mudarra, na provincia de Valladolid. Fontes de Unesa (Unidad Eléctrica, SA), que era un consorcio formado por todas as empresas dedicadas á produción e distribución de enerxía eléctrica, destacaban que a rede sufrira unha descompensación polo mal funcionamento dese interruptor e que, por iso, se cortara o servizo. Naquel momento xa se explicaban tamén as razóns polas que o noroeste peninsular quedara exento deste corte: era autosuficiente en enerxía eléctrica grazas, sobre todo, ao funcionamento das centrais hidráulicas.

«Cando unha central se desengancha da rede dicimos que se dispara, iso produce unha oscilación que pode arrastrar a máis centrais. A rede eléctrica funciona a 50 ciclos por segundo, pero se hai unha descompensación, por enriba ou por debaixo, o xerador traballa a unha frecuencia que non é a súa e os cojinetes da turbina vibran porque van fóra do seu réxime», explica Souto, que aínda lembra o ruído daquel momento, e que era facilmente distinguible do habitual «ruído enxordecedor» que hai sempre neste tipo de estacións.

«Cando estás arrancando unha central eléctrica, hai certas frecuencias que hai que pasar moi rápido porque son críticas. Se as vibracións son moitas, xa a propia central dispara e se desacopla automaticamente. Xusto nese momento a frecuencia na rede baixou e como consecuencia diso, as revolucións da turbina (3.000 en funcionamento normal) saíron do seu réxime», recorda Souto.

O lóxico naquel momento, no que non se sabía o que pasaba, sería desconectar a central para protexela, pero entre Sabón —que tiña servizo telefónico de alta frecuencia, para asegurarse de que sempre estarían comunicados aínda que fallase a rede de Telefónica—e o despacho de manobras e de cargas de Fenosa que, naquel momento estaban no edificio de Fernando Macías, decidiron «aguantar».

«A experiencia de todos fíxonos tomar esa decisión de aguantar, aínda que tal anomalía na rede non a tiveramos nin a tivemos nunca. Ruídos hai moitos, pero aquel era especial», incide Souto, que destaca que foi o coñecemento de todos os que estaban alí naquel momento o que lles dixo que non se equivocaban e que, forzando un pouco a maquinaria, conseguirían manter o servizo e que os seus clientes non notasen o apagamento que estaba sufrindo o resto de España. «Nunha central non todos os que traballan son especialistas en electricidade, eu son enxeñeiro industrial, pero tamén mecánico. É unha anécdota, pero eu creo que iso tamén axudou», di cun sorriso.

Suscríbete para seguir leyendo