Sempre en débeda con Maruja Mallo

«Estamos en débeda con Maruja Mallo», di o músico, escritor e creador audiovisual Antón Reixa. Esta tarde, a partir das 19.00 horas estará no Museo de Belas Artes para iniciar a programación especial sobre o trinta aniversario do pasamento da artista, farao coa proxección do seu documental Maruja Mallo: metade muller, metade marisco e cun coloquio sobre a súa obra. A entrada é libre e gratuíta até encher a sala.

«Se non fose muller estaría, sen dúbida, totalmente integrada no grupo de vangarda do 27, con Dalí, Buñuel e Lorca. Nela hai dúas etapas moi claras, antes e despois do ano 1936, porque o exilio supuxo unha ruptura na súa vida, e o tempo que estivo en América Latina cambiou o seu estilo artístico. Ela, ademais, ten un valor que eu reivindico moito, que é que ela é muller con todo o que iso supón», comenta Reixa, que intenta reverter esa «certa discriminación» á que foi sometida no seu tempo falando dela e mergullando na súa vida e na súa obra.

A diferencia de moitos outros artistas, ela sempre viviu do seu traballo e foi recoñecida en vida, aínda que, para iso, tivo que tomar decisións difíciles, como a de vivir agochada logo do alzamento militar de 1936 ou a de deixar atrás a súa vida e o seu fogar para empezar de novo ao outro lado do océano.

«Eu teño unha grande admiración por ela porque foi unha muller moi avanzada no seu tempo, ademais, está moi relacionada co grupo das Sin Sombrero, que eran unhas mulleres que paseaban por Madrid sen tapar a cabeza. Foi moi provocadora e sempre foi moi atrevida, ela en si mesma, non só coa súa pintura», resume Reixa, que lembra que non só coidaba a estética dos seus cadros senón tamén da súa propia aparencia física, que era unha declaración de intencións e que deixou algunha que outra lenda no imaxinario popular. «Levaba sempre un abrigo de chinchilla e dicían, daquela, que debaixo non levaba nada», recorda Reixa entre risas.

Non foi até 1965 cando decidiu regresar a España, logo de vivir en Arxentina e Estados Unidos e, finalmente, estableceu a súa residencia en Madrid.

«Sempre tivo un espírito moi novo... Tivo relación con Andy Warhol cando el visitou en Madrid nos anos 80. Tivo moita relación con moitos artistas, con Pablo Neruda, por exemplo, con Miguel Hernández... Sempre estivo na vangarda, foi a primeira muller que expuxo na Revista de Occidente, por vontade expresa de Ortega y Gasset», comenta Reixa, que incide en que a súa obra virou radicalmente no 1936.

«Antes da guerra era surrealismo puro con cores escuras, logo do exilio ten unha técnica moito máis colorista», resume. Sobre a obra de Mallo na actualidade explica que «sempre hai polémica» porque «hai moita falsificación», sobre todo, do período que pasou en América Latina. «Autenticados só hai uns sesenta cadros, que son moi poucos tendo en conta a súa vida e a intensidade coa que ela pintaba», describe Reixa, que repite que a de Mallo é «unha figura inacabable».

«Parece tan provocativa e promiscua e, porén, reivindicaba a soidade como maior valor do ser humano e, de feito, ela sempre estivo soa», resume Reixa.

Suscríbete para seguir leyendo