Alberto González-Garcés: «Escribir faime feliz e quero que se sinta así quen me le»

Optimismo, imaxinación e realidade conflúen na nova obra de Alberto González-Garcés (A Coruña, 1950). Somos o que imaxinamos (Medulia Editorial), a segunda tras o poemario Alta mar, mar aberta, contén máis de 40 relatos pensados para facer felices aos lectores, tanto como o foi el creándoos. Hoxe presenta a obra ás 19.00 horas na biblioteca pública Miguel González Garcés

Por que este título, Somos o que imaxinamos?

Porque é un libro baseado fundamentalmente na imaxinación. Ao longo dos relatos, falo de como todo o que temos vén do pasado, dunha historia. Logo, desenrólanse no presente, pero sempre estamos imaxinando que vai pasar no futuro. Mesmo cando recordamos o pasado, non o lembramos como foi, senón como imaxinamos que foi. O presente é tan breve que semella unha ponte entre pasado e futuro, e o futuro preparámolo como o imaxinamos. Educamos os nenos para ese futuro, organizamos actos para crear algo que aínda non existe. Nélida Piñón dicía que, sen historia, non hai cultura, pero, sen imaxinación, non hai grandeza. Esa grandeza tíñaa ela, e é a que eu aspiro transmitir cunha escrita agradable para quen le.

Con que motivo se aventurou a facer esta obra?

Cando chegou a pandemia [do covid], coincidindo coa miña xubilación, atopeime cun tempo novo, libre. E, dese tempo, naceu a escrita. Empecei a escribir poesía, que é algo moi íntimo e que me require moito esforzo. Logo, pensei que tamén podía escribir narracións. Resultoume máis doado, non tanto a nivel de texto, senón de ideas e de conexión co lector. E fíxeno sempre cun ton optimista, xa que escribir faime feliz, e aspiro a que se sinta así quen me le.

Que tipo de historias podemos atopar na obra?

Hai cinco apartados: ficción total, ficción con reflexión, outro con inspiración en lecturas, outro sobre peixes, porque veño da investigación mariña, e outro sobre paseos polo mundo. En todos hai unha compoñente de imaxinación moi forte e en todos estou eu. Algunhas cousas pasáronme, outras non: hai algo real e algo imaxinado en todas.

Canto hai de realidade e canto de ficción?

Para min, é moi difícil diferencialas. Mesmo cando empezo a ler algo que escribín, ás veces, pregúntome: isto foi verdade ou inventeino? Todo ten unha parte de realidade e outra de ficción.

Publicará máis obras?

Seguramente, si. Non teño obriga de escribir, pero fágoo todos os días, normalmente, pola mañá varias horas. Algunhas veces, sae algo, outras, non, e outras, sofro escribindo. No conxunto, é unha alegría. Se teño nalgún momento un conxunto de textos que merecen a pena, publicareinos.

O seu pai foi un poeta moi recoñecido. A paixón pola escrita vén de sangue.

Xa me gustaría escribir como el. Pero si, algo hai no ADN. Varios académicos da Real Academia Galega van propoñer o meu pai, Miguel González Garcés, como candidato para o Día das Letras de 2026. Imos estar moi felices se iso sae adiante. Foi arquiveiro, bibliotecario, arqueólogo, poeta... Escribiu en galego oito libros, fixo escolmas de poesía, traducións, antoloxías... Foi traducido a outros idiomas. Incluso ten rúas e bibliotecas co seu nome. Gustaríame moito que se recoñecera a súa figura. A súa poesía é para ler con calma, para reflexionar, pero sempre con optimismo e amor. O meu amor pola escrita vén de aí.