Á beira da cama, na mesilla de noite, centos de nenos e adolescentes pousaron as letras de Agustín Fernández Paz, que desde hoxe descansa en paz, do mesmo xeito que os seus libros sobre a madeira, sempre tentando a ser relidos.

O autor nado en Villalba (Lugo) en 1947, hai algo máis de 69 anos, usaba a Cunqueiro para explicar que un escritor debía ilustrar os seus relatos de forma "clara, seguida e ben", co fin último, en todo momento, de que o pequeno que agarraba o libro coas súas dúas mans debía "beber soños como quen bebe auga".

Eses soños ocuparon, e aínda seguen ocupando, as noites de varias xeracións que creceron escribindo xunto a Fernández Paz as "Cartas de inverno" e perdéronse ata atopar o "Centro do labirinto", en todo momento deixando voar a imaxinación.

Desde Xerais, a editorial que deu forma ás súas obras, sobresaen a contribución "literaria e persoal" á dinamización do seu proxecto, un dos motivos polo que o consideran "unha das figuras máis destacables da cultura galega".

Os seus personaxes, como el comentou nunha das súas últimas entrevistas, sempre tiveron algún trazo da súa persoa, pero sobre todo xurdiron a partir de "trazos inventados" e reconvertíanse na mente do lector.

Con todo, cando un neno colle un dos seus libros, sempre ten a oportunidade de achegar algo da súa propia colleita, da súa propia imaxinación, que é en todo momento a protagonista das súas letras, as que lle levaron a ser "un referente ético de primeira magnitude", subliñan desde Xerais.

O mestre Fernández Paz na súa casa de Vigo. //Marta G. Brea

Fernández Paz faleceu este martes en Vigo ás sete da mañá, unha hora que quedará tallada na pedra dos ilustres, na que acompañará ao pequeno grupo de escritores galegos que poden ser cualificados de "excepcionais" e "populares".

Casualmente, aínda que non deixa de ser unha efeméride, xusto hoxe hai 110 anos que se marchou Pascual Veiga, natural de Mondoñedo, que foi o autor da música do "Himno Galego" e da soada "Alborada".

Os libros de Fernández Paz foron constantemente reeditados e traducidos a todas as linguas ibéricas, así como ao coreano, árabe, francés, chinés, italiano ou inglés, grazas ao cal a literatura infantil e xuvenil galega estendeuse por multitude de países do mundo.

Entre os numerosos premios que recolleu destacan o Lazarillo por "Contos de palabras" (1990), o Edebé de literatura xuvenil por "Trece anos de Branca" (1994), o Rañolas ao mellor libro xuvenil polas citado "Cartas de inverno" (1995) ou o Frei Martiño Sarmiento por "Corredores de Sombra" (2006).

Fai nove anos, "Ou único queda é ou amor" sobresaíu como Premio Nacional de literatura infantil e xuvenil, Premio Neira Vilas da AGE, Premio da AELG e Premio Frei Martiño Sarmiento, cos que se converteu na obra máis galardoada da súa carreira profesional.

Fernández Paz estaba licenciado en Ciencias da Educación e ata 2008 traballou como profesor de Lingua e Literatura Galega no IES Vos Rosais 2 de Vigo, aínda que anteriormente tamén pasara polo Fogar de Santa Margarida, da Coruña, como docente de EGB, ademais de por outros centros.

Co seu falecemento, Galicia e a lingua galega quedan orfas dun dos seus principais impulsores, o escritor que mesmo chegou a ser proposto como Nobel da Literatura e que, a partir de agora, pervivirá nos soños dos máis pequenos, aos que observará desde a mesilla de noite.