Unha diferenza enorme

Que felicidade. Gañou o Madrid pola mínima e o árbitro pasou inadvertido. Claro que postos a mirar polo miudo eu acabei vendo un empurrón de Raúl a Filipe no gol do capitán madridista. Será que teño que ir mirar a vista, porque todo o que sexa de cor branca non o percibo con nitidez. Será que as cores que non salientan demasiado non me chaman a atención, ou será porque chegou un momento en que me decatei que branco non é sinónimo de pureza. O mellor de onte é que non se pode dicir nada do árbitro. Estou ledo. Tamén que o Deportivo amosou outra faciana moi distinta a que mostrara no Camp Nou. Cicáis, tamén, porque hai unha semana topouse cun adversario tan egoísta, que non lle deixa o balón a ninguén e sempre o quere para él, ainda que estea a gañar por sete goes de diferenza. Que diferenza, si. Que diferenza de partido. Tanto o que fixo o Deportivo como o que realizaron os rivais. Di Lotina que é unha derrota honrosa. É posibel. Pero é unha derrota. Seguro que non doe tanto como a de hai unha semana, pero é unha derrota. Para moitos carecerá de importancia. Será para aqueles que non veñen de definirse públicamente pero que asoman cando o Madrid ven a Riazor e provoca un casi gol, porque aquí nos últimos anos goles moi poucos. Que diferenza. Moita é a que hai entre o líder, Barcelona, e o resto dos equipos. Xa sei, xa sei que o sábado gañoulle ao Numancia grazas ao árbitro. Supoño que será o consolo que lles queda a algúns para xusticar a falta de xogo, de ideas e de case todo o que non sexa correr dun equipo multimillonario, pero que segue sen convencer. Certo que os resultados o están a manter, pero é un pouco triste. E que eu hoxe, mañán non sei, hoxe, so pagaría por ver ao Deportivo e o Barcelona.