Gigi Rivas era un deses futbolistas coruñeses que non chegou onde tiña que chegar malia ás súas condicións técnicas. Supoño que era un descoñecido para o deportivismo que se mantiña alleo ao fútbol modesto, ao fútbol de sempre da cidade, pero tiña unha das zurdas máis marabillosas dos anos setenta, por iso deu o salto desde o Ciudad Jardín ao Fabril e despois desde o filial ao Deportivo. Aquí estivo dúas temporadas, na primeira xogando numerosos partidos; na segunda xa menos. Era futbolista ante todo, non un simple xogador de fútbol, e por riba de todo persoa. Todos os seus amigos do Ciudad Jardín, os seus amigos de sempre, cos que comezou e rematou nisto do fútbol, o choran. Tamén aqueles que tivemos menos trato con el; o meu foi escaso. O meu limitouse a ser admirador cando el vestía de branquiazul e a respectalo nas escasas veces que estivo enfronte como rival. Era velo co balón e pararte para ollar o que facía e como o facía; era tan doado! Sempre con aquelas botas de lona que chegaban ata o nocello. Non só niso, mesmo como adversario era quen de dar consellos aos mozos que vía con condicións. Dentro dun equipo de bufóns -que me perdoen todos os seus amigos do Ciudad Jardín, porque en definitiva todos éramos así, uns bufóns- Rivas puña a pausa e a tranquilidade. Con balón e sen balón. Non precisaba correr, sen case moverse facía que correse a pelota desde un espazo reducido. A súa esquerda e a súa visión hinoptizaban. O fútbol foi inxusto con el e polo que se veu nestes días tamén o foi a vida.
