Nun periodo de pouco máis dun ano o deportivismo perdeu futbolistas icónicos como Paseiro, Manolo Loureda, Piño, Jorge, estes tres últimos ainda mozos e ademais xogadores feitos na casa. Quizais ningún sexa teña o calificativo de histórico que se adoita empregar hoxe, pero os tres si poderían ser considerados míticos branquizuis, segundo a mesma terminoloxía. E de todos eles o que máis repercusión está a ter é o porteiro. Supoño que é cuestión de idade e das redes sociais. É o normal, porque é o máis achegado, ese rebelde que lembran todos os nados no setenta. Ese criticado, e moito, polos pais destes que agora cumpren case medio século de vida. Ese home con carácter e cun xeito de ser que perxudicou por riba de todo a súa imaxe profesional. Con todas a diferenzas que hai, foi un pouco o que lle acontecera a Manolo Loureda nas dúas décadas anteriores. A razón é que os dous eran diferentes á normalidade da época que viviron, mais con matices moi salientábeis entre ambos os dous. Jorge era una animal deportivo, cunhas condición moi boas para ser porteiro, pero tamén cunhas cualidades técnicas que lle poderían permitir xogar do medio campo cara adiante. Ollar como adestraba no campo de Maratón, o de campo é un eufemismo porque aquel piso era más duro que a pedra; ollar como ía dando pasos para facerse dono da portería branquiazul era un luxo. Estaba destinado a acadar o título coruñés de Parrocho 3 e relevar a Parrocho 2, que era Eduardo Seoane, que marchara para o Salamanca. O Parrocho orixinal era, como ben debería saber calquera deportivista, Chucho Otero, que tamén acabou marchando. O máis achegado no tempo é Jorge —hoxe procederáse á súa incineración en Servisa—. Grande, con condicións e cunha luva nos pés, pero que era sobranceiro nunha portería. Sería o ano 75 máis ou menos e o Deportivo de xuvenis xogou en Riazor a semifinal da Copa de España d a categoría perante o Castilla. Gañaran os madrileños na ida 2-0. Gañaron o desportivistas na volta 2-0. Os penaltis decidiron, e Jorge parara dous,o que eu lembro; mesmo parara o definitivo, pero en lugar de rexeitar a pelota quixo agarrala, e o fixo, pero ao caer sobre o céspede o cóbado golpeou as súas costelas, os brazos se abriron e o balón marchou e superou a liña de gol. Un paradón, que sería histórico se rexeitase o esférico, pero non, Jorge quería gañar como os grandes. “Lembro que un dos penaltis que nos marcaron foi incrible”, rememora Luis Rodrçíguez Vaz, adestrador de aquel equipo. “O balón foi o poste, Jorge acertou o sitio, pero non chegou e a pelota rebotou no seu lombo e se colou”, engadiu. Quizais por iso, no lanzamento definitivo, Jorge quixo amosar quen era. Foi cando abriu as portas do primeiro equipo, e de todas as historias e lendas que hai encol da súa persoa e da súa personaxe. E de lendas ten que saber alguén que tivo que fuxir ás carreiras da Chaburra nun amigábel. Lingua longa e mente curta; menos mal que tamén tiña as penas longas. O conto é que Jorge xa é un mito no deportivismo, tamén un icono; ainda que quizáis non pase á historia porque daquela so había vida real, non so de experiencias virtuais. Desde hoxe as súas cinzas estarán todos.