“Cando remataba de tocar eu unha canción, a súa frase sempre era: ‘Ben chantada, nena!”

Hoxe é un día un pouco máis triste porque, aínda que nos acordamos motísimo del, un día como hoxe moitísimo máis, e o que facemos é se cadra falar, recordar cousas del, pero non grandes cousas. É máis unha cousa de todos os días, que é unha persona que se bota moito de menos e témolo presente, tanto familiarmente como profesionalmente. Está presente todos os días nos meus pensamentos.

Farán algo polo seu centenario?

Queremos facer cousas, algún tipo de homenaxe e recordatorio, pero tal e como están as cousas, non sabemos que imos poder facer, temos que esperar un pouquiño a ver que podemos facer.

Teñen algunha idea?

Aínda non che sei dicir que. Están pensando no obradoiro algo que facer. Algo faremos, aínda que sexa máis familiarmente, seguro. Non con xente, porque non se pode, pero algo dende o obradoiro seguro que sí.

Dicía que ten ao seu avó nos seus pensamentos todos os días. En que se lle vén á cabeza no profesional? Que pegada lle deixou?

Deixoume moita pegada porque para min foi un dos meus referentes máis claros. Sempre me fixei moito na súa maneira de interpretar, de tocar, no gusto que tiña, no seu estilo... Tiñamos moito feeling tocando xuntos, el estaba moi orgulloso de min. Ao comezar tan pequena, ser unha nena, porque non houbo moitas mulleres na gaita... El chegou a coñecer ás Meniñas da Saudade, o primeiro grupo grande de Galicia e todo formado por mulleres, que todacaban gaite e percusión, de Ribadeo. Contábame o meu abuelo que era como “Dios!”, algo como fóra do normal. E os gaiteiros ían velas actura, pero dende unha perspectiva súper positiva e de admiración. Supoño que nunha sociedade máis difícil que a de agora, máis machista, non tiveron o recoñecemento que deberan. Sempre estaban máis para cantar ou a pandeireta, pero tiveron moitísima influencia e moitísima importancia para que a música hoxe estea onde está porque as mulleres fixeron unha laboura grandísima, de transmisión oral por exemplo. Supoño que ao ser máis pequena e nena, cando me vía tocar a gaita, caíaselle a baba. E sendo maior xa, cando tocabamos na casa, sempre mirando para os meus dedos, dando palmas e dándolle ao pé. Entendíamonos moi ben, bótase moito de menos.

Corrixíalle nalgo?

Nada, era fan número un. Sempre a súa frase, cando remataba de tocar unha canción, era: “Ben chantada, nena!”. Ademais dicíache o de acordarnos del todos os días porque marchou de xeito rápido e inesperado. Ía facer os 91 anos ao mes seguinte. Tiña mini achaques da idade, pero nada máis. De feito, eu non estaba aquí, estaba en Bilbao visitando á familia e, tan pronto chegamos e durmimos esa noite, tivemos que volvernos, xa nos chamaron. Moi inesperado, rápido.

Polo menos non sufriu unha enfermidade longa.

Deulle tempo a darse conta de que morría. El xa viu que algo non ía ben. Tivo un aneurisma. Deulle tempo pero foi todo tan rápido.

Marcharía satisfeito coa vida plena que tivo.

Si, moitísimo, porque el viu como o obradoido que montou no 39 foi adiante. E non só foi adiante, senón que gracias a el e aos seus sucesores, o meu pai Álvaro e o meu tío Xosé Manuel, levaron o apelido Seivane dentro do mundo dos lutiers ao máis grande. Estaba moi orgulloso de toda a súa familia, dos seus fillos e dous seus netos. Era un home moi feliz e moi cheo, si. E moi simpático, moi alegre. Era moi gracioso. Moito.