Sendo aínda neno Mark Twain, aquel que cos anos habería de chegar a ser un célebre escritor, sentía unha certa aversión pola escola, á que faltaba en cando podía. Pois na escola durmíase e fora xogaba. Un día, o seu pai, soubo das súas continuas ausencias a clase e propinoulle uns bos azoutes cunha vara de vimbio. Mentes lle pegaba, dicíalle: "Creme, fillo, canto te castigo sinto tanta dor coma ti". Ao que Mark, retrucou: "Si, seguro que é certo, pero non no mesmo sitio ca min". Efectivamente, a dor do pai era de conciencia, a do fillo física. Pero non abandonemos a Mark Twain. Un día no que pasaba por diante dun cemiterio, veu a uns obreiros tomando medidas. Preguntoulles que era o que ían facer, e os obreiros contestáronlle que tiñan que erguer un muro, porque a cerca que había naquel momento non era o suficientemente alta e sólida. Mark, que daquela xa gozaba de certa popularidade como escritor, respostou moi á galega. Isto é, cunha nova pregunta: "E para que ides construír un muro, se os que están dentro non poden saír e os que estamos fora non temos ningunha gaña de entrar? Verdadeiramente, quen ben te quere non che fará chorar. Ese dito é un delito. Quen ben te que farache rir. E tamén é certo, como dicía Twain, no segundo dos seus sucedidos que hai muros que son unha auténtica estupidez arquitectónica. Ademais, non se lle poden poñer portas ao campo. E ben todo isto a que asistimos esta semana a unha prohibición na nosa cidade que non é de moito amor aos cidadás máis pequenos que a habitan, nin ten moito senso converterse en adalides do absurdo. Certos grupos pouco intelixentes que gobernan en certos países árabes impiden que os meniños e meniñas voen cometas porque ensucian a obra de Alá. É algo tan grave como terlle prohibido pintar a Velázquez os ceos de Madrid porque son de tal beleza que poderían competir coa obra de Deus. Por favor, que mal fan uns globos nos ceos do mundo. Non será máis triste para eles cazalos, engaiolalos ou exibilos en zoolóxicos? A verdade, e non esaxero, e que o primeiro que pensei foi: "En Coruña se impiden voar globos? Non, é unha brincadeira. Seguro que lin mal". Mais non. Era certo. O que publicaba o xornal pasara. En momentos así, nunca sei que pensar. A realidade supera a ficción. Se Valle-Inclán levanta a cabeza e sae do cemiterio saltando o muro absurdo que o cerca, non daría creto. O primeiro que pensaría é que se trata dalgunha idea xurdida da cabeza dun esbirro, non chegaría a imaxinar que o político que ordena e manda sobre o esbirro puidera ter semellante ocorrencia. Regreso aos clásicos para pedir consello. Esopo, o gran fabulador da antigüidade, do que tantas ensinanzas sacamos dos seus escritos, tiña fama de ser xusto e de non ser quen de enganar a ninguén. Unha vez lle preguntaron como se arranxaba para poder manterse naquela actitude, tan recta e coherente, e o autor de tantas fábulas famosas contestou: "Vendo o que fan os demais e facendo todo o contrario". Si, as veces hai que facer o contrario do que fan os outros para sentirse vivo, e sinxelamente san de mente e conciencia. Pintarei cometas e globos nos ceos do mundo porque me gustan, como me gusta pintar paxaros e escoitar os seus cantos. E incluso escribir poemas sobre os ceos de Velázquez, cometas, paxaros e globos.