Se a mecedora e o columpio da vellez, os netos son a alegría para este tránsito das nosas vidas. Ou, alomenos, antes era así. O meu amigo Alberto, propietario da cafetería Ártabros, a máis antiga de A Coruña na actualidade, sempre me conta historias incribles e marabillosas. Esta é unha delas. Dúas mulleres que facían o camiño de Santiago encontráronse con que albergue onde pensaban pernoctar estaba ateigado de peregrinos e que o xardín do mesmo estaba ocupado por ducias de persoas que tamén facían o camiño e que pretendían durmir sobre a confortable herba. Afortunadamente, un taxista, indicoulles o enderezo dunha casa, onde se alugaba un cuarto para peregrinos, e aló se encamiñaron. O primeiro que lles chamou a atención foi a amabilidade con que aquel matrimonio, xa maior, as tratou. Ensináronlles un cuarto que relucía, porque dicir que estaba limpo era pouco. Sobre a cabezal da cama chamoulles a atención a presenza dun puzle de grandes dimensións. O matrimonio díxolles se querían almorzar ao día seguinte, elas dixeron que si e preguntaron polo prezo. Quedaron anodadadas. Era baratísimo e con almorzo incluído. Non daban creto. Pasaron a noite sen sobresalto algún e erguéronse descansadas. Baixaron á cociña e alí lles agardaba un copioso almorzo. Unha nena cruzou correndo por diante delas camiño da horta. Axiña notaron que o matrimonio as trataba cunha familiaridade inesperada, como se as coñecesen de hai anos e como se formasen parte dos habitantes da casa. Loxicamente, elas, desfixéronse en agradecementos. E aquí, foi cando a parella, deulles a elas as grazas e explicoulles o segredo da súa amabilidade e do seu cuarto. Contáronlles que a súa filla morrera de cancro había sete anos e que decidiran non converter a súa habitación en algo morto. Alugando a persoas que fan o camiño de Santiago a habitación tomaba outra vez vida e eles mesmos superaban a través doutros rostros a ausencia da perda irreparable da súa filla. O puzle que estaba no cabezal da cama era o último que fixera a filla e a nena que cruzara correndo camiño da horta era a súa neta. Porque o cancro pillou á filla estando embarazada. Tivo a nena e ao pouco morreu. Agora eles encargábanse do coidado da neta e dalgún xeito, ademais da ledicia que lles transmitía a criatura, tamén axudaba a consolar a perda da súa filla. Unha lección de vida. Transformar o escuro en luz. Algo que desde hai tempo tento facer co refraneiro popular, que ás veces é innecesariamente negativo. Xente nova e leña verde todo é fume. Non. Xente nova e leña verde todo é esperanza. Febreiro e as mulleres no día teñen sete pareceres. Non. Febreiro e as mulleres no día teñen sete saberes. Como que "Gavotas á terra, mariñeiros á merda"? Diso nada. Mariñeiros a terra, gavotas a merda, que para iso son as ratas do mar. Ás veces temos que darlle unha volta ás cousas. Non ser tan crentes nas formas de pensar da sociedade e tampouco nas nosas. Cuestionalo todo, desde as nosas ideas ata o noso xeito de vivir. É a única maneira de sentirse vivos. Evitar ser transeúntes dun pensamento unitario. Buscar a orixinalidade supón un risco, pero paga a pena. O outro é unha antesala da morte en vida do noso cerebro.