As alfombras máxicas, capaces de voar, ou de trasladarse nun instante dunha parte do mundo a outra, son unha tradición tan antiga como estendida por toda Asia. En Occidente coñecémolas principalmente porque saen en Las mil y una noches. Nun dos contos que lle endilga Sherezade ao califa, o fillo maior do Sultán das Indias, Ennun Husain, viaxa ata Bisnagar (hoxe Vijayanagara), na India para mercar unha. Tamén hai unha lenda xudía que fala dunha alfombra que a raíña de Saba lle regalou ao rei Salomón, tan grande -unhas sesenta millas de longo por outras tantas de ancho- que lle permitía ao rei sabio viaxar con todo o séquito, os homes a un lado e os espíritos ao outra. Pese a ese tamaño, era tan rápida que, conta a lenda "cando Salomón sentou na alfombra, foi atrapado polo vento e navegou polo aire tan rápido que almorzamos en Damasco e ceamos en Media". Pois na Coruña hai outra que nos desmerece da que comprou Ennun Husain e da que lle regalaron a Salomón, de tan máxica que é.

A ver se non. A alfombra floral da virxe do Rosario apareceu un día, e desapareceu ao día seguinte a causa dos poderes maléficos do alcalde, segundo se correu pola cidade. Hai infieis que atribúen a translación instantánea da alfombra a uns operarios da limpeza, pero para os verdadeiros crentes iso é unha mostra máis dos sortilexios de Xulio Ferreiro, que trastornou as mentes deses homes. Se a alfombra floral non fose máxica, o normal sería que a oposición aproveitase para arremeter contra a descoordinación na xestión do goberno local en aspectos como o da limpeza viaria, ou da falta de comunicación coas empresas concesionarias de servizos municipais. Pero non é unha alfombra que obedeza as normas convencionais. Ao tempo que se transmutaba dunha colección de flores ordenada de forma que compuxese un cadro alegórico en residuos orgánicos mesturados aleatoriamente con outros, xurdiron por todas as esquinas voces alarmadas berrando "escándalo!", "ignominia!", "profanación!" e outras invocacións habitualmente reservadas para momentos claves e puntos de xiro na Historia (con maiúsculas) ou para roubos arbitrais de partidos. Grandes cadeas de televisión, marabilladas polo prodixio alfombril, déronlle cabida neses espazos informativos que na vida deron noticia de cousas como que desapareceron millóns de euros das arcas municipais para pagar desfeitas urbanísticas.

Grupos de devotos crentes como os pastoriños de Fátima achegáronse con flores a María (Pita), aínda que algúns deles enfervorizados e dispostos a loita, como como se a casa consistorial fose a Torre de Sauron. A alfombra provocou tamén fenómenos inéditos, como algúns líderes locais do partido que gobernou máis de catro décadas a cidade, que ata o momento eran mudos en cuestión de denuncia de ilegalidades municipais (edificio Conde de Fenosa, Somesode pronto recibiron o don de linguas, erguendo a voz e imprecando decencia e xogo limpo. Aqueles que eran cegos ao espectáculo dunha chea de bolsas de ouro voadoras que atravesaron os ceos para acabar aniñando en petos de coñecidos próceres, recuperaron a vista e sinalaron co dedo.

Na Coruña non deu arraigado unha festa cidadá que celebrase episodios do seu pasado glorioso, como reconstrucións da pedrada que lle arreboulou María Maior da Cámara Pita ao abandeirado inglés das tropas de Drake, ou o aforcamento do xeneral liberal Porlier. Así que propoño celebrar cada ano o día da Alfombra, na que un demo vestido de alcalde pisa e desfai un cadro floral, entre o delirio veciñal. Non ía haber porto bastante para tanto transatlántico como viría.