Espero que cando lean isto o de Julen estea xa resolto, e para ben. Supoño que me acabarei informando do que pasou, e que me alegrarei se é así -se é para ben- e me poñerei máis triste do que estou se é que non. Pero non vin ata agora nada do proceso, ou do suceso, e non penso velo. Sei cousas illadas polas redes sociais, por comentarios, porque ninguén é un compartimento estanco, pero non quero sumarme a ese circo de voyeurismo de traxedia, a esa ansia de protagonismo vicario (como me solidarizo en Facebook, como asisto ás concentracións, tamén son protagonista), a ese rebozarse na pena. A axuda que necesita a familia, que bastante torturada estará, botándose a culpa cada un a si mesmo e aos outros membros, alternativamente non son vixilias (os que crean que rezar axuda, creo eu que tanto axudará rezar cada un na súa casa, sen ter que ir alí), nin tuits de apoio, nin por suposto que conten por enésima vez o que senten (que van sentir?), ou se vexan enfocados por centos de obxectivos. Non é que o destino de Julen non me interese, é que non quero formar parte do público do circo. Se hai circo é porque hai xente que o mira.
Algunha xente, ou moita, é como é, e todos sentimos unha atracción de distinto grao polas traxedias, pero o comportamento dos medios neste caso, nestes casos, produce o mesmo resultado que se botaran anfetaminas na auga da traída. Non dan ocasión a que baixe o estrés informativo (informativo?), enchendo todo o tempo, consumindo o aire, contando cousas cando non hai nada que contar. Exacerbando os bos sentimentos da xente, e tamén creando ocasións para os oportunistas, como ese tal Cortés, pai dunha nena asasinada, que di sentirse chamado a consolar as familias en calquera traxedia infantil, que logo aproveita para promover miserablemente o partido no que lexitimamente (e tamén cobrando un salario) milita. Ese é o máis torpe e máis evidente, pero toda a clase política mata por unha foto no lugar dos feitos. Ou a asociación taurina que publica que os mineiros que participan na operación de rescate "muestran unos valores propios de nuestra cultura directamente relacionados con el toreo: asunción del riesgo, compromiso, respeto, pasión y perseverancia". Uns mineiros, que por certo, agora son uns heroes e non hai moito eran uns caraduras que vivían do Estado.
Nestes casos, e máis neste, sempre me lembro de El gran carnaval (Billy Wilder, 1951), na que un periodista (Kirk Douglas) fai todo o posible para converter un accidente, un home atrapado nunha cova, nun drama de proporcións nacionais. "Se fai falta facer un trato con ese sheriff corrupto, por min ben. E se teño que aliñalo cunha maldición india, e cunha esposa co corazón destrozado, por min ben", dille ao editor. "Por min non. Iso é un periodismo falso e inxusto, iso é o que é", contéstalle. "Inxusto non, é un periodismo que chega ás entrañas. Interese humano". "Xa me oíu, falso". Aquí non hai sheriff corruptos, nin maldicións indias (aínda que hai bulos por internet que din cousas semellantes), pero desgraciadamente, tampouco hai moitos editores como o de Kirk Douglas.
