Non sei se me terán paciencia bastante para ler outra cousa sobre as eleccións. Eu son o primeiro que tentei resistirme, porque creo firmemente na biodiversidade en todos os aspectos, ou como dicían os de antes, en que ter que haber de todo. O tema ocupa os whatsApps, as chamadas telefónicas, as redes sociais, as conversas de ascensor (ben, nos ascensores non tanto, porque a xente afortunadamente córtase algo, pero vénselle as ganas na cara). Non sei se teño que darme de baixa do WhatsApp e das redes sociais, andar con cara de levo présa e subir e baixar sempre polas escaleiras. Ou cambiar de círculos sociais, de amizades, de ambientes, exiliarme. Claro que era máis fácil que a clase política española cambiase de guionista. Ou de guionistas, se hai máis dun.

Se mirar desapaixonadamente os últimos acontecementos políticos, esa chea de acontecementos históricos que estremecen a opinión publicada cada semana, daranse conta que todo ten o ritmo, os personaxes, os puntos de xiro e as peripecias, e sobre todo a suspensión de incredulidade entre actores e público (“nós facemos como que todo isto está pasando de verdade e vostedes fan como que o cren”), propias dunha teleserie. Examinando o último trienio, temos a historia dun movemento xurdido da nada (é dicir, do que lle peta ao guionista) que ameaza o poder establecido, encabezado por un aguerrido profesor, pero que, en última instancia non o dá tombado, para manter o suspense. O galán vellote que parecía que tiña as de perder, Rajoy, non perde, e aparecen dous novos personaxes, que parecen sacados dun cásting: Pedro Sánchez, que xorde da nada, e Albert Rivera, que é como eses actores que xa tiveron un papel ao comezo da serie, pero logo polo que sexa -non funcionaba, quería facer teatro, pediu un aumento- mandárono ao cárcere ou ao estranxeiro, e agora volve de prota. Os dous e o profe aguerrido tecen as súas alianzas e as súas traizóns.

Como hai moito home e moito equilibrio inestable, os guionistas promocionan a principal un personaxe secundario, Susana Díaz, que lle dá a puntilla ao prota en beneficio do vellote. Consumimos toda unha temporada nas vicisitudes do prota guapo, que no capítulo 1 desaparece, derrotado, e no que pecha non só se vinga das traizóns, senón que acaba reinando (perdón, presidindo). Nese momento os produtores da cadea de seguro que se queixarían de que iso parecía unha serie de avogados, todos traxeados, así que argallaron unha subtrama potente: a rebelión catalana, coas súas pompas e as súas obras, e os seus tipos traxeados, pero con moita máis escenas de rúa e de acción. A temporada que estamos a punto de pechar comeza cunha revolución no casting, do que desaparecen o vellote e cambian a dúas secundarias que andaban canda el por un actor moi parecido aos outros dous protas, o guapo e o resucitado. A novidade é tamén a aparición doutro tipo -outro!- a cabalo, Abascal, que parece que vai ir do tipo duro que ao final non o é tanto, ou ao revés.

Nótase que os guionistas están cansos, ou mal pagos, porque as tramas desta temporada -o relator, a momia de Franco, Venezuela...- non darían para encher un dente nos vellos bos tempos. De feito, poñer dúas eleccións nun mes é como cando para facer desaparecer unha personaxe de Dallas facían que a secuestrara un OVNI. Un pouco de respecto á realidade.